Het begon met ijskoude regen, gevolgd door een grillige wind en dichte mist die onze groep BMW’s deed zwalken terwijl we ons een weg omhoog baanden over de steile, ruwe, enkelbaans weg naar de Vestkapp. Met witte knokkels omzeilden we een auto die naar beneden kwam en ontweken stapels schapenpoep alsof het landmijnen waren. Met bijna geen zicht en ijzel die tegen onze gezichtsschermen kaatste, volgden we de hi-viz helm van onze gids als de kerstman die Rudolphs rode neus volgt. Op de rotsachtige, 1.600 voet hoge top, koud, nat en nerveus, toeterden we en schreeuwden van opluchting en deelden we high-fives uit met onze squishy, doorweekte handschoenen.
Welkom in Noorwegen, een plaats waar, zoals Forrest Gump’s moeder zei over het leven, je nooit weet wat je gaat krijgen. De tourdeelnemers van vorige week werden getrakteerd op een heldere hemel, weidse uitzichten en rotsachtige kliffen en blauwe zeeën. Wij zagen vooral heel weinig, maar hadden wel een avontuur om over op te scheppen.
Noorwegen is een van van de natste plaatsen in Europa, dus regen is een kwestie van wanneer, niet als. Maar zomerdagen zijn lang op noordelijke breedtegraden, en als de zon tevoorschijn komt, baadt ze het ruige landschap in een warme, levendige gloed.
In plaats van een rondreis, verblijven we de hele week in één hotel en rijden we de komende 5 dagen verschillende routes. Ons vertrekpunt, Ålesund is een kleine charmante stad en de perfecte uitvalsbasis om dit mysterieuze land te verkennen.
Ruig, mysterieus en rijk aan olie, Noorwegen is als het Alaska van Europa, maar met trollen in plaats van grizzly’s. Op onze eerste dag, die o.a. uit 28 bruggen, 10 tunnels en twee veerboten bestond, joegen we de zon noordwaarts naar Bud, een schilderachtig kustplaatsje en bleven we de rotsachtige kust volgen op weg naar Atlanterhavsveien (Atlantische Weg), naar de langste brug van de dag, de Storseisundet, bekend als de “bridge to nowhere“.
Op onze tweede dag reden we naar de voet van de Trollveggen (Troll Wall), een 3.600 voet verticale rotswand die de hoogste in Europa is, en reden we 11 haarspeldbochten omhoog op Trollstigen (Trollenpad) naar de 2.800 voet hoge pas om vervolgens van het uitzicht te genieten. Door naar de Stigfossen waterval waar het water meer dan 1.000 voet naar beneden stort. Na de lunch, ontsnapten we uit het mistige hol van de trollen en raasden naar beneden over een reeks snelle bochten in een weelderige, zonovergoten vallei en stopten onderweg om wilde aardbeien te proeven. De routes die we reden zorgden elke keer weer voor een wow effect. Zo ook het hoogtepunt van de tour op de derde dag: Geirangerfjord, erkend als UNESCO Werelderfgoed omdat het “een van ’s werelds langste en diepste fjorden ter wereld en het landschappelijk meest opmerkelijke fjord is. Nadat we ’s morgens door valleien en tunnels en langs de randen van meren en fjorden reden, naderden we Geirangerfjord vanuit het zuiden, waar we onze eerste blik wierpen op de top van Dalsnibba, een 4.843 voet hoge berg met 360-graden uitzicht op gletsjertoppen richels en de diepe, gapende vallei die naar beneden naar het water leidt. Een dramatische rit naar beneden werd gevolgd door een schilderachtige veerboottocht die door het Geirangerfjord voer, waar donkere granieten muren diep in de blauwe vinger van het zeewater duiken, en rivieren en smeltende sneeuw dramatische watervallen creëren. Op onze vierde dag, namen we de veerboot en reden maar liefst langs 14 verschillende fjorden. Het vijfde klaverblad van de tour was een eiland-hop route die ons verwende met meer prachtige landschappen en een laatste stoeipartij door de bouwkundige speeltuin van bruggen, tunnels en veerboten. We verpakten 1000 mijl rijden in vijf dagen, met nauwelijks een mijl die vlak, recht of zonder uitzicht die een reisbrochure waardig is. Rondreizen door Noorwegen is een gegarandeerd avontuur, een die zeker niet mag ontbreken!
Touring Center Norway wordt meerdere keren per jaar door Edelweiss Bike Travel aangeboden. Meer informatie op https://www.edelweissbike.com.
‘There’s a big monkey off my back.’ Met deze beroemde Engelse uitspraak vatte Jeffrey Herlings het succes van zijn tweede MXGP-titel samen, zoals alleen hij dat kan. Een titel van opluchting, nadat hij door misschien wel de beroemdste crossblessure aller tijde wéér naast een wereldkampioenschap leek te grijpen. Waarbij wij ‘wéér’ met het grootst mogelijke respect zeggen, want respect is het enige dat je voor hem kunt hebben als je ziet wat Herlings allemaal overwon op weg naar in totaal vijf Grand Prix-wereldtitels. Een overzicht dat haast niet te geloven is en dat nogmaals laat zien hoe sterk onze beste crosser ooit mentaal is.
‘Als mensen nu nog steeds zeggen dat ik geen echte kampioen ben, dan weet ik het ook niet meer. Ik heb dit jaar geen punten cadeau gekregen en ben nu voor de vijfde keer kampioen.’
Was getekend Jeffrey Herlings (en wij sluiten ons er maar wat graag volledig bij aan).
2010
Jeffrey mist het einde van zijn eerste WK MX2-seizoen, omdat hij geopereerd moet worden aan een schouderblessure, nadat hij in Loket ten val komt en daarbij zijn schouder uit de kom schiet. Voor er geopereerd kan worden, moet Herlings weken rust houden, omdat de zwelling in de spieren eerst moet zijn afgenomen. Uiteindelijk wordt hij toch nog zesde in het WK, mede dankzij die waanzinnige zege in Valkenswaard.
2012
Het jaar van zijn eerste wereldkampioenschap, maar ook het jaar van het auto-ongeluk in Rusland. De auto waarin Herling zit, rijdt tegen een stilstaande vrachtwagen aan. Met een hersenschudding, gekneusde schouder en gebroken rib komt hij er nog redelijk genadig vanaf. Genadig genoeg om twee weken later de GP van Tsjechië te winnen en korte tijd later zijn eerste wereldtitel te pakken in de MX2.
Weer wereldkampioen, maar toch eindigt het seizoen voor hem in mineur als hij tijdens de GP van België ten val komt en zijn schouderblad breekt. Herlings wint dat seizoen tot zijn blessure alle GP’s en heeft als doel om ook laatste MX2-GP’s van dat seizoen te winnen. Gelukkig maakt zijn tweede MX2-titel veel goed.
2014
Tijdens de Everts and Friends Charity Race gaat het helemaal mis als Herlings met een 85cc-crosser rijdt. Hij breekt bij die val zijn linker bovenbeen en verliest ondanks een heroïsch optreden tijdens de laatste GP van dat jaar in Mexico toch nog de al zo goed als zekere wereldtitel. Jordi Tixier scoort 616 punten, Herlings, ondanks het missen van drie GP’s, 612, om nog maar eens te benadrukken hoe goed Jeffrey is.
2015
Dat hij, ondanks drie blessures, nog heel dicht bij de wereldtitel MX2 komt, zegt ook al alles over de kwaliteiten van Herlings. Hij komt met liefst 139 punten voorsprong aan in Teutschenthal, maar bij een mislukte sprong breekt hij zijn sleutelbeen. Bij de GP van Zweden komt hij onschuldig ten val. Niets aan de hand zou je denken, maar zijn pink raakt ernstig bekneld waardoor hij de Letse GP van een week later ook nog eens moet missen. Het kan echter nog erger, want in Loket valt hij en wordt vervolgens hard aangereden. Zijn rechter heup schiet daarbij uit de kom… Wel de beste, maar geen kampioen.
2016
De schrik is groot bij Herlings – en heel Nederland – als hij tijdens een manche voor het Nederlands kampioenschap in Halle valt en zijn rechter sleutelbeen breekt. Een week eerder wil hij in gesprek met de NOS al niets zeggen over een aanstaande wereldtitel omdat hij ‘niet teveel willen plannen’. Er kan immers nog van alles gebeuren, waaronder een blessure… Gelukkig loopt het met een sisser af, want wereldkampioen wordt Herlings gelukkig wel!
2017
In aanloop naar zijn MXGP-debuut breekt Jeffrey tijdens een trainingswedstrijd in Italië een middenhandsbeentje in zijn rechterhand. Normaal staat voor die blessure vier tot zes weken, maar Herlings heeft maar tien dagen tijd tot de start van het seizoen. Met een tweede plaats in het WK wordt het, ondanks het spannende begin, een fantastisch eerste jaar voor hem.
2018
Zonder twijfel het beste jaar van Herlings ooit. Hij domineert 33 overwinningen uit veertig WK-manches en wint ook nog even alle wedstrijden van het Dutch Masters of Motocross 500cc. Hij wordt er terecht voor benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Zelfs een gebroken sleutelbeen tijdens een training op Berghem kan hem niet weerhouden te domineren als zelden gezien, ondanks het missen van een GP.
2019
Tijdens een training in Spanje komt Herlings met zijn voet hard in aanraking met een wal aan de zijkant van het circuit. Hij wordt direct geopereerd, maar pas veel later wordt duidelijk dat het zomaar einde carrière had kunnen zijn door zijn verbrijzelde voet en, ondanks een aantal operaties, speelt de enkel hem nog altijd parten. Herlings maakt zijn rentree tijdens de Dutch Masters of Motocross in Rhenen, waardoor die plaats ineens wereldnieuws is. Korte tijd later gaat het in Letland toch weer mis, als Herlings bij de verkenningsronde valt en een collega geen kant op kan en over zijn voet rijdt. Herlings start echter gewoon en wint. Met een gebroken enkel! Een verhaal dat we inmiddels ook kennen van Oss, maar daar straks meer over.
2020
‘Ik kan niet beschrijven hoe verwoestend het was om daar op de grond tijdelijk verlamd te zijn en geen gevoel te hebben vanaf mijn nek naar beneden gedurende minstens een half uur.’ Met deze indringende woorden wordt duidelijk dat Herlings tijdens zijn val in Faenza eigenlijk geen pech heeft, maar verschrikkelijk veel geluk. Door een aantal gebroken rugwervels zit hij namelijk heel dicht bij een dwarslaesie. Dat hij opnieuw de kans op een wereldtitel verliest, maakt hierbij eigenlijk niets uit. Herlings herstelt, daar gaat het om.
2021
Al vaak besproken, maar het blijft een verhaal dat je maar moeilijk kan loslaten. We hebben het dan natuurlijk over het gebroken linker schouderblad van Herlings, nadat Ivo Monticelli hem vol raakt op De Witte Ruijsheuvel. Hij wint de manche, maar al tijdens die wedstrijd is te zien dat Herlings veel pijn heeft. En kijkend naar dit verhaal, heb je het dan dus over ongekend veel pijn. De 25 punten die Herlings alsnog in Oss behaald, blijken samen met de goede resultaten in Lommel en Kegums bepalend te zijn voor zijn tweede MXGP-wereldtitel!
Nu Valentino Rossi op 14 november 2021 zijn laatste Grand Prix heeft gereden, kan eindelijk het boek ‘Valentino Rossi, all his races’ verschijnen. Dat gaat gebeuren op 13 januari 2022. Auteur Mat Oxley en fotograaf Henk Keulemans werkten maar liefst vier jaar aan het indrukwekkende naslagwerk van de wereldwijd meest populaire motorcoureur ooit. Dat dit zo lang heeft geduurd, komt niet alleen door de hoeveelheid werk die het maken van een dergelijk boek vergt, maar ook omdat werd verwacht dat Rossi eerder afscheid zou gaan nemen.
Als geen ander kunnen Oxley en Keulemans in woord en beeld terugblikken op Rossi’s lange en imposante racecarrière, omdat zij die vanaf het begin en van heel nabij hebben meegemaakt.
Het imposante naslagwerk beschrijft alle wedstrijden (11 EK-races en 432 GP’s), waarin Valentino tijdens zijn lange en unieke carrière van start ging. Van zijn eerste kartrace op 10-jarige leeftijd in 1989 tot en met zijn laatste MotoGP-wedstrijd in Valencia 2021. Dus 32 jaar later…
Ook staan er interviews in met diverse personen, die nauw betrokken zijn geweest bij de carrière van #46. Zoals Lucio Cecchinello (een van zijn eerste tegenstanders), Carlo Pernat (teammanager bij Aprilia) en zijn jarenlange technici Jerry Burgess en Alex Briggs. Bovendien wordt er aandacht besteed aan speciale gebeurtenissen. Zoals Rossi’s deelname aan de Suzuka 8-urenrace en zijn hoog oplopende controverse met Marc Márquez. Ook worden Rossi’s motoren, zoals de Honda NSR500, de Honda RC211V, de Ducati Desmosedici en de Yamaha YZR M1, uitvoerig onder de loep genomen.
Het Engelstalige boek (formaat 25 x 35 cm) omvat 336 pagina’s met 280 foto’s en is te bestellen op de website van de Engelse uitgever: www.evropublishing.com. In Groot-Brittannië kost het boek £ 50,-.
Het Nederlands/Britse team achter het boek over de racecarrière van Valentino Rossi.
Husqvarna Norden 901 2022 test op de Azoren. Husqvarna wordt door velen nog steeds vooral als een off road merk gezien. Het merk heeft de titels en motoren om die visie te ondersteunen. Maar nu is er de Norden 901, een motorfiets die zich moet meten met de gevestigde orde in het adventuresegment. Zijn ze bij Husky het noorden kwijt of is de Husqvarna Norden een concurrent voor de gekroonde hoofden en vooral: een voorbode van méér?
Opvallen op de EICMA is nooit een gemakkelijke taak. Er is zoveel te zien. In een poging om de spanning verder op te bouwen in de aanloop naar de EICMA 2021, geeft VMoto een verleidelijke glimp van hun allereerste elektrische motorfiets. En verklapt ook de naam: Stash.
Voor wie het niet weet: VMoto is de naam voor het binnenkort te introduceren premium merk van het bedrijf, dat zich onderscheidt van VMoto Soco en zijn instapmodel VMoto Super Soco. Uit deze teaser komt duidelijk naar voren dat VMoto notities heeft gemaakt over hoe Ducati graag haar aankomende motoren teaset. Met de koplamp trekt je aandacht, terwijl de (straat?)verlichting die naar de motorfiets leidt de indruk wekt van een landingsbaan. Kijk goed en je ziet de suggestie van een beetje kuipwerk aan weerszijden van de koplamp, evenals een kleine hint van reflectoren aan de basis van de vorkpoten, net voordat je bij het voorwiel komt. Zou bouw je de voorpret op.
Tot nu toe heeft VMoto nog geen verdere details over de Stash vrijgegeven, behalve de bevestiging dat het ‘het eerste model is dat volledig in Europa is bedacht en ontworpen met eersteklas technische oplossingen’. Er staat dus niet dat de motorfiets ook in Europa is gebouwd. We vragen ons ook af of deze uitspraak duidt op het gebruik van premium Europese componenten zoals remmen en vering. Hoe premium wil VMoto zijn voor deze lijn motorfietsen? Dat zullen we de op de EICMA zien.
Rechtstreeks uit Japan komt het nieuws dat Honda zich opmaakt om het 30-jarig bestaan van de Fireblade te vieren met een speciale versie van de huidige CBR1000RR-R.
Het zijn allemaal geruchten en speculaties, maar aangezien Honda zich voorbereidt op de viering van het 30-jarig bestaan van de Fireblade in 2022, is het niet ondenkbaar dat er een speciale versie wordt onthuld. Toen de eerste generatie van de CBR900R Fireblade in 1992 op de markt kwam, schokte hij de motorwereld met zijn innovatieve en relatief lichte ontwerp. Sindsdien wordt de Fireblade algemeen beschouwd als een van de beste sportmotoren in de wereld.
Het zal dan ook niemand verbazen dat Honda zich opmaakt om de 30e verjaardag van een van zijn meest invloedrijke modellen te vieren. Dat is wat de Japanse motormedia denkt dat er gaat gebeuren, en om ons voor te bereiden op wat ons te wachten staat, heeft Autoby een render gemaakt waarin de huidige CBR1000RR-R is overgespoten met een licht aangepaste versie van de rood, wit en blauwe kleurstelling uit 1992.
Roger de Coster, Eric Geboers, Georges Jobé en Joël Smets. Een beetje crossfan krijgt alleen al bij het horen van deze namen kippenvel en misschien zelfs wel een klein traantje in een ooghoek. Man, man, wat een motorcrosshistorie wordt hier zomaar ineens even benoemd. Nog mooier is dat Jeffrey Herlings met zijn vijfde wereldtitel vanaf nu ook in deze rij staat. Rij, want noem het vooral geen rijtje, daarvoor zijn deze namen veel te groot.
Een scenarioschrijver had het niet spannender kunnen bedenken: na de eerste manche van de slot-GP van de MXGP stonden Jeffrey Herlings en Romain Febvre precies gelijk. Febvre begon in Mantova als leider in de stand met een voorsprong van drie punten op Herlings. De Brabander kwam in het begin van de race al snel op kop, omdat KTM-merkgenoot Jorge Prado het hem niet moeilijk maakte. Prado bood meer weerstand aan Febvre, maar kon niet verhinderen dat de Franse Kawasaki-rijder vlot op de tweede plaats kwam. Met Tim Gajser als derde voerden de sterkste drie rijders van dit seizoen het veld aan. Tot aan de finish bleef deze volgorde intact. Dat betekende 683 punten voor Herlings en Febvre en 666 voor Gajser. In de tweede manche pakte Herlings snel de leiding over van Febvre en bood de Fransman geen kans aan te klampen. Nadat Febvre ook nog eens zijn Kawasaki op spectaculaire wijze onderuit trok, gold voor Herlings op de motor blijven zitten. In de slotfase kwam Gajser nog in de buurt van Herlings, maar de Sloveense uittredend wereldkampioen moest zich tevreden stellen met de tweede plaats. Met een fantastische 1-1 pakte Herlings zo zijn tweede MXGP-wereldtitel. Net zo mooi: De overwinning in Mantova zorgt ervoor dat Herlings nog maar één overwinning verwijderd is van de magische honderd en twee overwinningen van het record dat nog altijd in handen is van Stefan Everts.
Tony Cairoli nam afscheid met een vijftiende plek doordat hij in de eerste manche uitviel na een val.
Meer dan Herlings
Na Herlings was Glenn Coldenhoff op plek zeven in de MXGP-eindstand de beste Nederlander. Hij behaalde in zijn eerste jaar voor Yamaha 442 punten en was daar naar eigen zeggen ‘niet helemaal tevreden mee’. Brian Bogers eindigde op de twaalfde plek, met 290 punten, terwijl Calvin Vlaanderen veertiende werd, ondanks het missen van de laatste vijf MXGP’s.
In de MX2 sloot Kay de Wolf een prachtig debuutseizoen af met een podium én een zevende plek in het eindklassement en dan te bedenken dat het doel vooraf top-15 was. Volgend jaar moet dat trouwens top-5 gaan worden. Roan van de Moosdijk wist in een seizoen vol tegenslag en blessures nog 190 punten te scoren en eindigde daarmee als zeventiende in de MX2-eindstand van 2021. Een jaar dat wij ons vooral zullen herinneren als ‘het Wonder van Herlings’!
Wereldkampioen Maxime Renaux, dagwinnaar Jago Geerts en Kay de Wolf waren de hoofdrolspelers tijdens de afsluitende MX2-wedstrijd.
Quotes Jeffrey Herlings
’Ik ben heel blij maar van de andere kant voel ik me slecht.’
Herlings leefde direct na afloop mee met de teleurgestelde Gajser en vooral Febvre. Mooi!
‘In de eerste manche was ik heel bang om te vallen en reed ik heel verkrampt.’
En dan toch winnen, dat kan echt alleen Jeffrey.
‘Ik wilde niet voluit gaan.’
Ook in de tweede manche had Herlings angst om te vallen.
‘We zullen het nooit weten.’
Jeffrey reageerde direct na afloop heel gehaaid op een aantal mensen die zich afvroeg wat hij zou zeggen als hij geen wereldkampioen had geworden.
‘Ik heb een week niet geslapen.’
En dan te bedenken dat Jeffrey Herlings echt wel wat gewend is inmiddels. Strijden voor de MXGP-titel went dus nooit.
Wie wilt er nou niet besparen op zijn motorverzekering? Combi Motors helpt u graag om te besparen op uw motorverzekering. Daarom hebben wij een aantal tips voor u opgesteld. Hiermee kunt u uw voordeel doen. Dus lees gerust verder en ontdek hoe ook u geld kunt besparen!
Schadevrije jaren koppelen Niet iedere verzekeraar staat toe dat u schadevrije jaren van meerdere voertuigen aan elkaar koppelt. MotorNL Verzekering heeft gelukkig afspraken met een aantal verzekeraars om de korting van andere schadevrije jaren wel toe te passen op de motorverzekering. Dit kan aanzienlijk in uw voordeel werken.
Winterstop Rijdt u niet in de winter? Activeer dan de winterstop op uw motorverzekering! Hierdoor kunt u al gauw 10% op de jaarpremie besparen van uw motorverzekering. De winterstop loopt doorgaans bij de meeste verzekeraars van 15 december tot en met 1 maart. Het enige is wel dat u in deze periode niet de weg op kunt gaan.
Blijf vergelijken! Op de website van MotorNL verzekering kunt u heel eenvoudig uw motorverzekering berekenen. Het is raadzaam om eens in de twee jaar uw motorverzekering te vergelijken op de premie en aanvullende voorwaarden. Verzekeraars blijven immers premies wijzigen. Door dus te blijven vergelijken kunt u tevens besparen op uw motorverzekering.
Controleer het aantal kilometers op de polis Wanneer u merkt dat u veel minder rijdt dan het aantal kilometers dat u heeft opgegeven bij het aanvragen van de verzekering, dan kunt u tevens besparen op uw motorverzekering. Indien u veel minder rijdt dan opgegeven, kunt u namelijk wellicht een voordeligere verzekeringspremie krijgen.
Alleen een WA-dekking? Heeft u enkel een WA-dekking nodig voor uw motorverzekering? Overweeg dan de allergoedkoopste premie. De voorwaarden van een WA dekking bij de verschillende verzekeraars ontlopen elkaar nauwelijks. Bekijk de voorwaarden goed, maar wij kiezen vaak voor de goedkoopste.
Rijdt u meer dan 6 maanden niet? Overweeg om de motor bij de RDW te schorsen wanneer u meer dan een half jaar niet rijdt. U hoeft dan geen wegenbelasting te betalen. Vervolgens kunt u dan ook uw motorverzekering schorsen, omdat u geen verzekeringsplicht heeft op een geschorst voertuig. Schorsen kan maximaal 12 maanden, daarna dien je de schorsing te verlengen. Het schorsen van een motor kost je €24,10, maar daardoor hoef je dus geen verzekeringspremie te betalen.
Besparen op uw motorverzekering bij de MotorNL Verzekering Kunnen wij u verder helpen met het besparen op uw motorverzekering? Jazeker! Dit kan door onze module om motorverzekeringen te vergelijken te doorlopen op de website. Daarnaast staan we u ook graag telefonisch te woord! We zijn te bereiken op 0172-427298 van maandag tot en met vrijdag tussen 09.00 en 17.00 uur. U mag tevens altijd even een e-mailtje sturen naar info@motornl-verzekering.nl
De 2022 Honda NT1100 is de meest logische stap die Honda in zijn modellen-gamma kon zetten. Maar verwar logisch niet met gemakkelijk. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om een goede sport-tourer op de markt te brengen. In Spanje voelde collega Thierry Sarasyn de 2022 Honda NT1100 voor het eerst aan de tand.
Vertel op! Hoe verliep de test?
Thierry: Veel geluk gehad met het weer, de Spanjaarden die een dag voor ons reden, hadden nirts anders dan regen en mist. Wij konden de NT testen onder ideale omstandigheden.
Daar horen we graag meer over…
Thierry: Na een paar minuten voelde de NT al zo vertrouwd aan als mijn Nike-sneakers. Dat komt vooral omdat hij zo bruikbaar en wendbaar is. Eerste vaststelling: dit ding stuurt zo goed, dat je nauwelijks kunt geloven dat dit een 1100 is met een gedeelde basis met de Africa Twin. Niet dat Honda’s adventure slecht stuurt, maar dit is een niveau hoger. Mag ook wel voor een pure wegmotor, maar toch… verrassend. Het blijft een 1100, hé.
Vergeleken worden met een paar oude sloffen, ze zullen er blij mee zijn bij Honda…
Thierry: Zo bedoel ik het niet. Het gaat om het instant-vertrouwen dat de NT wekt en zijn grote gebruiksvriendelijkheid. Je bent gewoon erg snel vertrouwd met de motor. En het blok, tja, dat heeft zoveel gezichten omdat er ook vijf rij-modi zijn. In dit geval ook nog eens aangevuld met 4 DCT-instellingen en een aanpasbare motorrem. Hoe dan ook wordt eens te meer duidelijk dat 105 pk meer dan voldoende is voor de openbare weg. We hebben stevig doorgereden en kamen nooit vermogen tekort.
Andere opvallende vaststellingen?
Thierry: Een paar. De windbescherming is zeer goed, het comfort hoog en de basisuitrusting compleet. Hij is erg wendbaar voor een 1100. Op een smalle bergweg, maakten we moeiteloos een 180°-bocht tijdens de fotosessie. Op dat vlak is hij net als die andere NT, de 700 Deauville. Natuurlijk veel completer en volwassener – maar die gebruiksvriendelijkheid is kenmerkend voor alle NT’s en dat heeft deze dus ook.
Meer een Deauville dan een Pan European, dus?
Thierry: Hij is beide. En tegelijk geen van beide. Wie al jaren op een nieuwe Pan wachtte, zal hier meer dan blij mee zijn. Maar hij heeft ook dat no-nonsense gemak van elke NT. En je kunt er aardig sportief mee uit de hoek komen. En dat zorgt dan er dan weer voor dat het toch ook opwindend blijft. Want té gemakkelijk en gebruiksvriendelijk zou je ook als saai kunnen bestempelen. Dat is nier niet het geval.
De olifant in de kamer: toerfans beweren dat deze motor een cardan had moeten hebben.
Thierry: Niet mee eens. Om twee redenen: een sport-touring mag ook als een Gran Turismo bekeken worden en daar kan net zo goed een ketting op. Maar bovenal: moderne kettingen hebben niet meer dat intensieve onderhoud nodig. De vooruitgang daar is groot geweest. Met een beetje moderne ketting komt je 50.000 km ver en je hoeft er amper naar om te kijken. En er zit een middenbok op, hé, dus als er al onderhoud is, is het een fluitje van een cent.
Enig zich op het comfort voor de duo?
Thierry: We hebben naarstig gezocht, maar niemand gevonden. Wel opvallend: het DCT-systeem is aangepast aan de specifieke noden van een sport-touring en daar hoort ook een nog vlotter schakelgedrag bij. En dat is niet alleen goed nieuws voor de rijd(st)er, maar ook voor de passagier.
Reizen met de motor behoort tot de puurste vormen van reizen. Het is pas sinds een eeuw of twee dat mensen zich met metalen omhulsels op reis begeven. Auto’s, vliegtuigen, treinen en bussen sluiten de reizigers af van de buitenwereld. Met de motor kom je nog rechtstreeks in contact met de elementen én met de lokale bevolking. Bovendien blijf je nooit lang ter plaatse. Je ziet aan zo’n all-in hotel zelden een motor geparkeerd.
De overtreffende trap van motorreizen is misschien wel adventure reizen. Door een woestijn rijden, naar een of andere kaap trekken of een mythische plek bereiken. We combineerden de drie en reden geïnspireerd door de originele Dakar-rally naar het legendarische Lac Rose, de klassieke aankomstplaats voor de Dakar. En we deden dat met het model waarmee de allereerste Dakar gewonnen werd in ’79: de Yamaha XT500. Geflankeerd door de recentste evolutie van Yamaha’s adventure motoren: de Ténéré 700 Rally. Een motor van 42 jaar oud en eentje van 42 dagen. Knap plan.
In deel 1 van dit verhaal deden we al de voorbereiding uit de doeken en gaven we wat meer toelichting over het plan. Dit verhaal start bij de euh… start. Na een korte en obligate stop in Parijs, ging het richting het Afrikaanse continent. Klinkt makkelijker dan het was, want door strubbelingen tussen Spanje en Marokko werd al het ferryverkeer tussen de twee landen gestopt. Het was dus twee dagen varen vanuit Marseille eer de motoren in Tanger de eerste meters reden. Marokko strubbelt met nogal wat landen. De grens met Algerije is al sinds decennia gesloten en nu is ook die met Mauritanië dicht. Marokko geïsoleerd? Het is in elk geval jammer voor al wie er in wil doorreizen, want het land is niks meer of minder dan de toegangspoort naar de westelijke helft van zwart Afrika.
Cultuurshock
Als Afrikaanse stad die het dichtst bij een ander werelddeel ligt, heeft Tanger een zeer rijke geschiedenis. Het is belangrijk om daar niet verder op in te gaan, want je geraakt gewoon niet uitgepraat. Van Tanger reden we naar een van de andere grote steden, Casablanca. Niet meteen een etappe om op terug te kijken wegens vlak en eerder saai. Maar als overgang kan het wel tellen. Weinig plekken ter wereld waar het verschil groter is op de paar kilometer afstand dan aan beide kanten van de straat van Gibraltar. Het is een shock op geografisch, cultureel, religieus en menselijk vlak. Tanger is immers ook de plaats waar de reis eindigt voor ontelbare Afrikanen die hopen via de Straat in Europa te komen.
Ook al is de rit naar ‘Casa’, zoals de Marokkanen Casablanca noemen, eerder gezapig, het gaf ons wel de tijd om te wennen aan al het nieuwe en… de XT500. We hadden in eigen land nauwelijks of niet de tijd gehad om de Yamaha-klassieker grondig te testen. Een korte rit door enkele veldwegen, de Acerbis-tank laten spuiten bij Motopeinture, een setje Bridgestone AX41’s gemonteerd en… dat was het ongeveer. Begrijpelijk dat het vertrouwen in de XT bij de eerste meters in Afrika niet huizenhoog was. Tijdens die eerste uren hadden we bij elke stop schrik dat de motor zou afslaan, oververhitten of niet opnieuw zou starten als we even halt hielden. Het tegendeel bleek waar.
Trouwe gezel
De XT gedroeg zich in Marokko ronduit verbazend. Als kilometervreter op de soms lange stukken asfalt en als woestijnrat op de verzengend hete pistes. Niet één keer is de luchtgekoelde mono te warm geworden, niet één keer stonden we langs de kant met pech. De XT ontpopte zich tot een trouwe gezel. Eentje waar we nog vaak aan terugdenken.
Wat niet betekent dat er geen problemen waren. En het probleem met problemen in Afrika is dat ze zich snel ontwikkelen tot drama’s. Geloof me, pech in de woestijn voelt anders aan dan pech op de E40…
Op een piste tussen Merzouga en Zagora verloren we de nummerplaat. Niet echt handig als je van plan bent om de grens met Mauritanië over te steken. Tot overmaat van ramp stelden we het pas vast toen we aan de rand van Zagora halt hielden om te overnachten. Gelukkig kwamen we die dag vrij vroeg aan, om 18u00. Wat toen gebeurde was een staaltje efficiëntie. We bekeken de camerabeelden die Gunther Kindermann vanop de Ténéré 700 maakte, en konden vaststellen waar de nummerplaat precies van de XT werd weggeslingerd. Gunther keerde 80 km terug en vond de plaat exact op de plaats waar we hoopten dat ze lag.
Later in Zagora konden we in garage Iriki, ooit eigendom van de betreurde Mohammed Gordi – ‘Dikke Mo’ voor de vrienden – nog wat nieuwe bouten krijgen voor de losgetrilde uitlaat. En zowaar zelfs een nieuw knopje voor de richtingaanwijzer. Was de bout van de koplamp een dag vroeger losgetrild, we hadden die meteen ook vervangen.
Visueel watertanden
De dagen tussen Errachidia, Merzouga, Erfoud, Zagora en Ouarzazate waren fysiek de zwaarste. De stop aan de Gara Medouar, een rotsenformatie die miljoenen jaren geleden door water gevormd werd, deed een paar eeuwen geleden nog dienst als gevangenis voor de zwarte slaven die door Portugezen naar Europa werden vervoerd. De kratervormige rotsmassa diende ook als decor in de Bondfilm ‘Spectre’ en is ook te zien in ‘The Mummy’. Wie ooit min of meer in de buurt is, moet er absoluut eens naartoe. Voor wie dat wil, is de plek ook te bereiken met de wagen. Een goed berijdbare piste van ongeveer 2 km verbindt de nationale weg met de Gara Medouar. We brachten er uiteindelijk bijna een halve dag door, ruim de tijd nemend om het nodige foto- en videomateriaal te maken. De woestijn in het zuiden van Marokko is oogverblindend mooi. Om de haverklap is het visueel watertanden bij een alweer wijzigend landschap en een grootsheid die niet in foto’s, laat staan in woorden, te vatten is.
70’s style
De verzengende hitte in de woestijn deed ons ook beslissen om de vestimentaire code aan te passen. Of beter: aan onze motorlaars te lappen. Verantwoord? Helemaal niet. Maar wel een logische keuze. Jeans en T-shirt met lange mouwen horen niet op een motor, maar flauwvallen van de hitte evenmin. Het was een bewuste keuze. En uiteindelijk reden we met een XT500 uit ‘79 en in die dagen reed iederéén weleens in die outfit rond. Zelfs Steve McQueen op de Elsinore. En if Steve thinks it’s okay…
En zo werd de ode aan de oude Dakar meteen ook een kruistocht in spijkerbroek, al was het niet op de manier dat Thea Beckman het ooit bedoelde. Het was voluit rijden en genieten, maar met af en toe wat minder regels: zonder het goed en wel te beseffen was dat iets waar we nood aan hadden. Wisten we toen veel dat het net regeltjes en administratieve onwil zou zijn die later roet in het eten zou gooien.
Eer het zover was, bleven we de focus houden op Agadir. Met een tevreden blik op de banden ook, want na bijna 3.000 km waren de Bridgestone AX41-allroadbanden nog in verrassend goede staat. Zelfs de grip van deze grove noppenband op asfalt verbaasde ons in positieve zin.
Zo mogelijk nog meer waren we onder de indruk van de nieuwe Bridgestone AT41. Bridgestone’s nieuwe adventure wegband die, in vergelijking met de gekende A41 adventure band, toch nog iets meer mogelijkheden biedt als je naast de weg gaat en er wat ons betreft tonnen beter uitziet. Op het asfalt gedraagt de AT41 zich als een sport touring band. Op de pistes kwam hij ook aardig uit de verf, al is het zijn biotoop niet. Dit is misschien wel de veelzijdigste band die je op een adventure kunt monteren. We komen er uitgebreid op terug.
Frisse pint, mooi vooruitzicht
Agadir dus. Het Las Vegas van Marokko. Een keerpunt in de reis, want weg uit het binnenland. Het is bovendien altijd een leuk weerzien met de Atlantische Oceaan en The English Pub. Alleen was die laatste door de Covid-restricties gesloten. Niet erg, in Agadir zijn er genoeg etablissementen waar je een frisse pint kunt bestellen. Dat hadden we na een week alcoholvrij zandvreten wel verdiend.
Het eerste grote deel van de trip was met de aankomst in Agadir achter de rug. Wat nog wachtte was één lange recht lijn naar Dakar. Eerst op asfalt, want in de Westelijke Sahara moet je daar niet al te veel van afwijken. 1.200 km tot de grens met Mauritanië en dan nog een dag of wat tot aan de grens met Senegal. Het minst opwindende stuk, maar vooral ook het deel met twee grensovergangen. Alles wat na de grenspost van Rosso volgt, is alle grensmiserie waard: de stranden en zandpistes van de Sahel in Senegal, met als apotheose de aankomst aan de Lac Rose. Vooral dat het vooruitzicht wat moest volgen in Senegal, werkte als een magneet.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
