zaterdag 12 juli 2025
Home Blog Pagina 317

MotoGP India en Japan 2023: Jorge Martin maakt een vuist!

0

Jorge Martin zorgde er tijdens twee enerverende GP’s voor dat de strijd om de MotoGP-wereldtitel weer helemaal open is. De ‘Martinator’ scoorde in India en Japan drie eerste en een tweede plaats. Zo bracht de Spanjaard zijn achterstand op WK-leider Pecco Bagnaia terug tot drie punten. Daarmee is dus de spanning terug! Spannend blijft ook de toekomst van Marc Márquez. Want de Honda-coureur gaf er nog geen uitsluitsel over.

Foto’s: MotoGP.com, ANP

Voor het eerst in de 75-jarige geschiedenis van het wereldkampioenschap wegrace deed het GP-circus India aan. Daarmee is dit Aziatische land de dertigste natie waar de motorcoureurs om WK-punten hebben gestreden. Sinds kort is India met een kleine 1,4 miljard mensen het grootste land ter wereld naar inwonersaantal. Het is dan ook logisch dat met name de motorfietsfabrikanten hier graag een grand prix willen hebben, want de afzetmarkt voor gemotoriseerde tweewielers is er enorm. Plaats van handeling werd het vijftig kilometer ten zuidoosten van de hoofdstad New Dehli gelegen Buddh International Circuit. Op dit door de Duitser Hermann Tilke ontworpen racecomplex, dat werd geopend in 2011, vond van 2011 tot en met 2013 driemaal een Formule 1-GP plaats. Allemaal gewonnen door Sebastian Vettel in een Red Bull. Daarna vonden er om verschillende redenen geen grote internationale evenementen meer plaats.

MotoGP San Marino 2023: Jorge Martin heerst en loopt verder in op Pecco Bagnaia

Tot de komst van de MotoGP dit jaar. Gezien de ervaringen van de Formule 1 en het feit dat het hier een primeur in een Aziatisch land betrof, werden er de nodige problemen verwacht. Tenslotte was dit ook in het verleden bij dergelijke nieuwe evenementen het geval geweest. Het ging daarbij om zaken als de bureaucratie, de veiligheid van en op het circuit en de kosten van hotels, vervoer en overige zaken. Uiteindelijk viel het meeste mee. Even was er paniek of alle noodzakelijke visums wel op tijd zouden komen. Ondanks de nodige problemen, zo moesten er heel wat vluchten naar New Dehli worden gewijzigd, was dat het geval en arriveerde iedereen op tijd op het Buddh International Circuit. Tot veler verrassing bleek het niet alleen een mooie, maar ook uitdagende baan te zijn, die door de nodige wijzigingen ook veilig genoeg voor de motorcoureurs werd bevonden. Dat de lokale baancommissarissen niet allemaal even bekwaam waren en zelfs ook nog even in staking gingen, dat werd snel opgelost. Uiteindelijk verlieten alle betrokken India met een beter gevoel dan dat ze ernaartoe waren gereisd.

Bezzecchi heerst

Op de voor iedereen nieuwe baan was het toch wel verrassend Marco Bezzecchi, die er vanaf het begin heerste. De getalenteerde 24-jarige Italiaan pakte met een tijd van 1’43.947 de pole voor zijn Ducati-merkgenoten Jorge Martin en Pecco Bagnaia. Vervolgens had Bezzecchi de pech tijdens de Sprint in het gewoel van de eerste bocht te worden aangetikt door zijn teamgenoot Luca Marini. Met als gevolg dat laatstgenoemde met een gebroken linkersleutelbeen vroegtijdig de thuisreis naar Italië moest aanvaarden, terwijl Bezzecchi zich in de Sprint na een indrukwekkende inhaalrace achter Jorge Martin, Pecco Bagnaia, Marc Márquez en Brad Binder met ‘slechts’ een vijfde plaats tevreden moest stellen. Maar de toon was gezet!

Dat bleek een dag later helemaal. Nu kwam Bezzecchi wel heel door de eerste ‘knijpende’ en zo listige bocht. Het gevolg was dat zijn tegenstanders hem pas na de finish terug zouden zien. Dat gebeurde niet na 24 ronden (zoals het plan was), maar na 21 ronden. Vanwege de hoge temperaturen en luchtvochtigheid was de race namelijk met drie ronden ingekort. Dit tot groot geluk van in de eerste plaats Jorge Martin. Want nadat de rits van zijn pak ook al was opengegaan, wat hij wist te verhelpen, kreeg de Spanjaard te maken met uitdrogingsverschijnselen waardoor hij fouten ging maken. Uiteindelijk wist hij zich te herpakken en de tweede plaats te heroveren ten koste van Fabio Quartararo. Al met al zorgde de Fransman als derde wel weer eens voor een lichtpuntje bij Yamaha.

Grote verliezer in India werd Bagnaia. In een poging om als tweede in deze race uit te lopen op Martin en in te lopen op Bezzecchi, ging de titelhouder weer eens onderuit. Het was alweer de zesde keer dat Bagnaia, die klaagde over remproblemen, in dit seizoen geen punten scoorde. Ook Márc Marquez ging op de vierde plaats liggend weer eens in de fout door in de eerste bocht onderuit te glijden. Uiteindelijk werd hij nog negende. Zijn jongere broer Alex had de pech bij een val in Q1 diverse ribben te hebben gebroken. Zo werd ook deze Ducati-coureur gedwongen om de GP’s van India en Japan aan zich voorbij te laten gaan.

Marco Bezzecchi heerste in India.

Ingrijpende wijzigingen

In India was het niet opgevallen dat in de box van het Repsol Honda Team een belangrijke, beter gezegd DE belangrijkste, technicus ontbrak. Dat was Shinichi Kokubu. De Japanner kwam in 1986 in dienst van de Honda Racing Corporation. Sindsdien was Kokubu betrokken bij velerlei raceprojecten van ’s werelds grootste motorfietsproducent. In verschillende functies was hij zo medeverantwoordelijk voor de wereldtitels die Mick Doohan, Valentino Rossi, Nicky Hayden, Casey Stoner en Marc Márquez op Honda behaalden. In 2016 werd Kokubu benoemd tot Director/General Manager van de Technology Development Division van HRC. Oftewel: hij werd de absolute baas op technisch gebied. Toen bleek dat Kokubu ook in Motegi – nota bene Honda’s thuisrace – ontbrak, werd duidelijk dat ook hij het veld heeft moeten ruimen. Eind vorig jaar gebeurde dat namelijk al met Takeo Yokoyama, die als Technical Manager plaats moest maken voor de van Suzuki overgekomen Ken Kawauchi. Genoemde twee techneuten worden dus verantwoordelijk gehouden voor de (zeer) slechte MotoGP-resultaten van de laatste drie jaar. De plaats van de vaak wat narrige Kokubu is met onmiddellijke ingang ingenomen door een andere toptechnicus van HRC, de weinig bekende Shin Sato.

Of de ingrijpende wijzingen binnen Honda voldoende zullen zijn om Marc Márquez aan boord te houden, zal eerdaags moeten blijken. Want in tegenstelling tot wat de Spanjaard eerder had gezegd: ‘Ik maak in India of Japan bekend hoe mijn toekomst er gaat uitzien’, deed hij dat niet. Hoe de uitkomst ook mag zijn, het blijft toch wel een vreemde zaak dat Honda een man als Kokubu, die zo lang en aan zoveel successen van het merk heeft bijgedragen, juist aan de vooravond van de Japanse GP aan de kant heeft gezet. Is er sprake van een revolutie? Of is er paniek? Duidelijk is wel dat Honda er alles aan doet om Marc Márquez over te halen om toch maar het laatste jaar van zijn contract uit te dienen. Of dat gaat lukken?

Honderd procent inzet

In ieder geval liet de zesvoudig MotoGP-wereldkampioen (op Honda) op het ‘Mobility Resort Motegi’, zoals de Twin Ring Motegi nu heet, zien dat zijn inzet om een zo goed mogelijk resultaat te behalen nog altijd honderd procent is. Of zelfs nog wel meer. Zeker op Honda’s thuiscircuit, waar zoals altijd alle Honda-kopstukken aanwezig waren. Maar waar geen van hen iets omtrent de toekomst van MM#93 en Honda naar buiten bracht. Op de baan was Márquez natuurlijk ook hier de beste of anders gezegd de minst slechte RC213V-coureur. Vertrokken van de zevende startplaats behaalde hij dezelfde positie in de Sprint. Het verschil met winnaar Jorge Martin bedroeg echter maar liefst ruim negen seconden. Deze Spanjaard mocht van pole vertrekken, nadat hij met een tijd van 1’43.198 het absolute ronderecord van dit Japanse circuit had weten te breken. Een record dat sinds 2015 op naam stond van Jorge Lorenzo op een Yamaha voorzien van Bridgestone-banden.

Dit keer kwam de grootste tegenstand voor de in topvorm verkerende Jorge Martin niet van een Ducati-collega, maar van Brad Binder, die voor het eerst in een GP de beschikking had over een KTM voorzien van een carbon frame, waarmee testrijder Dani Pedrosa tijdens de GP van San Marino had geschitterd. Ook Jack Miller (verleden jaar winnaar in Motegi, maar dan op een Ducati) reed met een dergelijk machine en scoorde er na een serie matige resultaten een uitstekende vierde plaats mee. Terwijl Bagnaia als derde andermaal het hoofd moest buigen voor Martin, kwam Bezzecchi dit keer niet verder dan de zesde plaats. Eén van de oorzaken van deze mindere klassering was dat hij in Q2 door koude banden hard onderuit was gegaan. Bovendien had de Italiaan problemen met de devices van zijn machine.

Heel veel spektakel

Nadat het op vrijdag en zaterdag in Motegi mooi weer was geweest, sloeg Pluvius op zondag toe. En prompt deed de god van de regen dat op het moment dat de MotoGP-race van start ging. Met als gevolg heel veel spektakel. Want na één ronde kwamen de meeste coureurs naar binnen om van machine te wisselen. Op regenbanden volgde als het ware een tweede start, maar dan vanuit de pitstraat. Tijdens deze ongewone situatie liet Pecco Bagnaia zich de kaas van het brood eten, want bij het uitkomen van de pitstraat (op het punt waar weer volop gas gegeven mag worden) werd hij voorbij gevlogen door Jorge Martin, Aleix Espargaró en Marc Márquez. Omdat de omstandigheden door de toenemende regenval steeds moeilijker werden, kon ook de vraag worden gesteld wie er de meeste risico’s durfde te nemen. Aan de leiding rijdend bleek dat Martin te zijn. De Prima Pramac-coureur had echter het geluk bij een uitstapje naast de baan niet onderuit te gaan. Dat het ook zijn zelfvertrouwen niet had aangetast, bleek vier ronden later. Want komend van de zevende plaats reed hij toen opnieuw aan de leiding, met zijn grote concurrent Bagnaia op de tweede plaats.

Minder geluk had Brad Binder, want als erkend regenspecialist ging die wel onderuit. Een andere specialist, Miguel Oliveira, had de pech dat hij met zijn Aprilia vroegtijdig de pits moest opzoeken. Natuurlijk liet Marc Márquez zich onder de gegeven omstandigheden niet onbetuigd. Op het moment dat hij was opgeklommen naar de derde positie, had de Honda-coureur als snelste man op de baan de pech dat de wedstrijd door middel van de rode vlag werd stilgelegd. Dat gebeurde op aangeven van de coureurs en zo was het een verstandig besluit van de wedstrijdleiding. Op dat moment waren er twaalf ronden afgelegd. De bedoeling was dat er een herstart voor een nieuwe race over twaalf ronden zo komen. Zover kwam het echter niet, omdat na de warm-upronde andermaal de rode vlag werd getoond. En nu definitief. Want door aquaplaning was rijden onmogelijk geworden. Al met al een anticlimax, maar een terechte beslissing. Zo gold de stand na de eerder afgelegde twaalf ronden als einduitslag en omdat er meer dan vijftig procent van de geplande afstand was verreden werden er volle punten uitgedeeld. De meeste daarvan gingen naar Jorge Martin, gevolgd door Pecco Bagnaia en Marc Márquez.

Nadat het verschil tussen Bagnaia en Martin zeven races geleden nog 66 punten bedroeg, is die na Japan met nog zes GP’s voor de boeg geslonken tot drie punten. Bovendien is de titelverdediger er in die laatste zeven confrontaties niet één keer in geslaagd om voor zijn nu verreweg grootste rivaal te eindigen. In Indonesië wordt de strijd voortgezet. Dat is zeker. De vraag blijft op dit moment echter wel: Wat gaat Marc Márquez in 2024 doen?

MotoGP Indian 2023 uitslagen

Buddh International Circuit

  • Lengte: 5.010 meter
  • Beste pole: Bezzecchi, Ducati, 1’43.947, 173,5 km/u
  • Snelste raceronde: Bezzecchi, Ducati, 1’45.028, 171,7 km/u
Sprint India
1. Jorge Martin (E), Ducati, 19’18.836;
2. Francesco Bagnaia (I), Ducati, +1,389;
3. Marc Márquez (E), Honda, +2,405;
4. Brad Binder (AUS), KTM, +2,904;
5. Marco Bezzecchi (I), Ducati, +3,266;
6. Fabio Quartararo (F), Yamaha, + 4,327;
7. Jack Miller (AUS), KTM, +7,172;
8. Maverick Viñales (E), Aprilia, +8,798;
9. Raul Fernandez (E), Aprilia, +10,530.
  • 11 ronden = 55,11 KM.
  • Racegemiddelde winnaar: 171,2 km/u
MotoGP India
1. Bezzecchi, 36’59.157;
2. Martin, +8,649;
3. Quartararo, +8,855;
4. Binder, +12,643;
5. Joan Mir (E), Honda, +13,214;
6. Johann Zarco (F), Ducati, +14,673;
7. Franco Morbidelli (I), Yamaha, +16,946;
8.  Viñales, +17,191;
9. M. Márquez, +19,118;
10. R. Fernandez, +26,504;
11. Takaaki Nakagami (J), Honda, +28,521;
12. Miguel Oliveira (PT), Aprilia, +29,088;
13. Pol Espargaró (E), KTM, +29,728;
14. Miller, +31,324;
15. Stefan Bradl (D), Honda, +35,782.
  • 21 ronden = 105,21 KM
  • Racegemiddelde winnaar: 170,6 km/u
  • Snelste ronde (3e): Bezzecchi, 1.45,028 = 171,7 km/u (record)

MotoGP Japan 2023 uitslagen

Mobility Resort Motegi

  • Lengte: 4.801 meter
  • Beste pole: Jorge Martin, Ducati, 1’43.198, 167,4 km/u
  • Snelste raceronde: Jack Miller, Ducati, 1’45.198, 164,2 km/u
Sprint Japan
1. Martin, 21’00.734;
2. Binder, +1,390;
3. Bagnaia, +5,279;
4. Miller, +6,194;
5. Zarco, 6,315;
6. Bezzecchi, +8,919;
7. M. Márquez, +9,298;
8. Fabio Di Giannantonio (I), Ducati, +10,189;
9. Viñales, +12,404.
  • 12 ronden = 57,612 KM
  • Racegemiddelde winnaar: 164,5 km/u
MotoGP Japan
1. Martin, 24’06.314;
2. Bagnaia, +1,413;
3. M. Márquez, +2,013;
4. Bezzecchi, +2,943;
5. Aleix Espargaró (E), Aprilia, +3,181;
6. Miller, +6,837;
7. Augusto Fernandez (E), KTM, +7,587;
8. Di Giannantonio, +8,602;
9. R. Fernandez, +11,229;
10. Quartararo, +12,244;
11. Nakagami, +14,714;
12. Mir, +14,924;
13. Cal Crutchlow (GB), Yamaha, +16,057;
14. Bradl, +17,253;
15. P. Espargaró, +24,921.
  • 12. ronden = 57,612 KM
  • Racegemiddelde winnaar: 143,4 km/u
  • Snelste ronde (3e): Zarco, 1.55,903 = 149,1 km/u

Stand MotoGP na 26 van 42 races

Stand Coureur Team Punten
1Francesco Bagnaia (I)Ducati319
2Jorge Martin (E)Ducati316
3Marco Bezzecchi (I)Ducati265
4Brad Binder (ZAF)KTM201
5Aleix Espargaró (E)Aprilia171
6Johann Zarco (F)Ducati162
7Maverick Viñales (E)Aprilia139
8Luca Marini (I)Ducati135
9Jack Miller (AUS)KTM125
10Fabio Quartararo (F)Yamaha111
11Alex Márquez (E)Ducati108
12Franco Morbidelli (I)Yamaha77
13Miguel Oliveira (PT)Aprilia69
14Augusto Fernandez (E)KTM67
15Marc Márquez (E)Honda64

Quotes

Circuittest Honda CB750 Hornet vs. Suzuki GSX-8S: mot om de middenklasse-nakeds

0
Circuittest Honda CB750 Hornet vs. Suzuki GSX-8S

De verwachtingen waren dit jaar hooggespannen voor wat betreft de middenklasse-nakeds. Zowel Honda als Suzuki had immers aangekondigd met een volledig nieuw platform op de proppen te komen. Zo herrees de Hornet als een – eh – horzel uit z’n assen en introduceerde Suzuki na een erg lange winterslaap onverwachts een pittige roadster-met-paralleltwin: de GSX-8S. Hoog tijd om de twee nieuwkomers eens neus aan neus te zetten.

De overeenkomsten qua insteek tussen de Honda CB750 Hornet en de Suzuki GSX-8S zijn in ieder geval opvallend. Zowel de troonopvolger voor de Hornet-familie als de volledig nieuwe GSX-8S mikt op het middenklassesegment van de nakeds, pronkt met een krachtige 270°-paralleltwin in het vooronder, krijgt een allroadbroertje rond exact hetzelfde blok gebouwd en pakt uit met een vermogen dat het gros van de directe concurrenten een poepie laat ruiken.

Misschien nog opvallender: Honda pakt uit met een absolute prijsklapper. Met een prijskaartje van 8.999 euro is de nieuwe Hornet maar liefst 1.000 euro goedkoper dan de Suzuki GSX-8S, terwijl hij exact evenveel kost als de Yamaha MT-07, en ‘slechts’ 600 euro duurder is dan de 2023-Kawasaki Z650. Maar daar zet hij wel een pak extra pk’s, Nm’s en een hypermodern dashboard met elektronische rijhulpjes tegenover. Suzuki gooit daar nog eens een standaard quickshifter, een erg flitsend uiterlijk en een bredere achterslof in de strijd om het middengebied bovenop.

Nou ja, wat heet, met respectievelijk 92 voor de Honda en 83 pk voor de Suzuki in de standaardversies lijkt de strijd om de meeste paarden op stal actueler dan ooit. En waar kan je die beter laten lopen dan op een afgesloten omloop? Exact. We trokken met beide kemphanen richting het Circuit Jules Tacheny in Mettet om te zien of de twee Japanners ook over de teugels beschikken die nodig zijn om hun cavalerie in toom te houden.

Honda CB750 Hornet vs. Suzuki GSX-8S

Looks en afwerking

Voor we het circuit op gaan, bokken we beide motoren even op in de paddock. Een sportieve roadster herken je doorgaans aan z’n bonkige kop – ontdaan van alle kuipwerk, een lage neus en omhoog priemende kont, rubber-met-ambities om de wielen en potige remmen. De belofte van een pittig dagje rijden, nog voor je ’m ook maar opstart. Op dat vlak vinken beide machines alle vakjes af, met een open doekje voor zowel de bouwkwaliteit als de afwerkingsgraad van beide motoren.

Toch zijn er opvallende verschillen. Ondanks zijn stamboom, gooit Honda het over een opvallend ingetogen boeg. De nieuwe CB750 Hornet oogt wel scherp in zijn felgele jas en met zijn diagonaal aflopende silhouet, maar hij mist een tikkeltje agressiviteit. Daarvoor zijn de ietwat frêle kopsectie en koplamp, de niet bepaald gespierde schouders in het vooraanzicht en het uitlaatje van dertien-in-een-dozijn toch net wat te braaf gestileerd.

Suzuki had een heel ander plan in gedachten; van de gestapelde koplampen, via de brede achterslof (+20mm!) tot de niet-alledaagse lik verf en de messcherp getekende kuipdelen. Deze jongen is niet gekomen om onopvallend voor de camera van onze fotograaf langs te rijden.

Test 2023 Honda CB750 Hornet: De leukste thuis

Al voegen we daar graag even een flinke ‘maar’ aan toe, want beide machines zijn uitgedost met een hoeveelheid extra’s. Zo treffen we op de Hornet zowel het volledige Style Pack (stuurgewichten, wheelstripings, een tankpad, skid pads en een alu stuurklem) als het Sport Pack (windscherm, duozitcover, aangepaste voetsteunen en quickshifter) aan. Goed voor respectievelijk 538 en 729 euro, of 1.267 euro aan surplussen.

De oplettende lezer heeft vast ook wel gespot dat de GSX-8S niet vies is van wat opsmuk: de framesliders, een sportzadel, onderkuip, flyscreen (Street Xtreme+ Pack, 1.209 euro), een opvallende stickerset (250 euro) en als kers op de taart ook een titanium Arrow-uitlaat (1.350 euro). Alles opgeteld goed voor 2.809 euro. Pfieuw.

Denken we even alle surplusjes weg en beschouwen we beide machines ‘in hun nakie’ dan valt nog steeds niet over smaken of kleuren te redetwisten. Wel kunnen we stellen dat de GSX-8S ook in z’n basisversie een pak potenter voor de dag komt dan zijn uitdager vandaag. In dat opzicht ben ik geneigd de bonuspunten op dit vlak toe te kennen aan de Suzuki.

Gebruiksgemak en zithouding

Als we eenmaal in het leer gehesen zijn en alle sliders op hun plaats zitten, kunnen we beide machines even op hun ergonomie beoordelen. Een directe constatering is de hogere (810 vs 795 mm), meer voorwaarts gerichte zithouding op de GSX-8S. Dat voelt een stuk sportiever aan, met iets meer druk op de polsen, wat op circuit meer controle over de voorzijde moet bieden. Precies daarom is het opvallend dat de kniehoek op de Hornet alsnog een stukje scherper is dan op de GSX-8S. De voetsteunen zitten een tikkeltje hoger gemonteerd, terwijl het bovenlichaam juist iets meer ontspannen achterover getild zit. Vooral de positie van de voetsteunen zal vandaag een voordeel blijken.

De lage instap en de relaxte zithouding is dan weer een van de absolute troeven van de Hornet. In combinatie met het opvallend lagere gewicht (190 vs. 202 kg), de kortere wielbasis (1.420 vs 1.465 mm) en kortere naloop (99 vs. 104mm) heeft Honda immers een ideale machine gebouwd om bliksemsnel en doodeenvoudig overal doorheen te sturen, zowel bij lage als bij hogere snelheden. Zijn toegankelijkheid als onverwachte troef. De bloemen gaan op dit vlak naar de Hornet.

Elektronica

Al hoort de knoppenwinkel anno 2023 eigenlijk ook onder de noemer gebruiksgemak. En daar wringt de schoen toch enigszins bij Honda. Want hoewel de Hornet, ondanks zijn vederlichte prijskaartje, uitpakt met verschillende rijmodi (waaronder een volledig instelbare User-modus), instelbare traction control, instelbare motorrem en gasrespons, een knap tft-schermpje met connectiviteit, spraakbesturing en de mogelijkheid tot turn-by-turn-navigatie (via bijbehorende app), is het geheel niet erg intuïtief qua bediening… Pas halverwege de dag ontdekten we per toeval hoe we in het menu komen waar de taal van de interface aangepast kan worden, terwijl ook de motorinstellingen zelf nogal omslachtig zijn in bediening.Als je het eenmaal weet, is het niet meer zo ingewikkeld. Maar dat had veel eenvoudiger gekund. Hoe eenvoudig? Dat bewijst de Suzuki GSX-8S, met amper drie knoppen om alles op het tft-scherm mee te bedienen. Verschillende rijmodi, traction control en andere settings zijn in een wip gewijzigd. Suzuki doet daar nog Low RPM Assist en Easy Start bij, maar laat het helaas afweten op het vlak van connectiviteit. Een dubbeltje op z’n kant in dezen, maar Honda pakt voor een lagere prijs uit met flink wat extra rijhulpjes. Dat de bedienining wat te wensen over laat, valt op te lossen met een gedegen studieronde.

Motorblok

Op papier ontlopen beide kemphanen elkaar qua motor amper: beide machines kunnen rekenen op een 270°-paralleltwin, die ze – behalve een naar V-twins geurende soundtrack – ook een forse vermogens- en koppelcurve bezorgt. Toch zijn er ook verschillen. Zo krijgt de GSX-8S twee bovenliggende nokkenassen ter beschikking voor de bediening van z’n kleppen, terwijl de Hornet het met het door Honda gepatenteerde Unicam (en dus één nokkenas) weet te rooien. Met verve, overigens. De Hornet heeft een indrukwekkende 92 pk en 74 Nm ter beschikking om zijn 190 kg aan rijklaargewicht voort te stuwen, terwijl de GSX-8S exact 83 pk en 78 Nm heeft voor 202 kg. Terwijl de piek qua koppel op quasi gelijke toerentallen wordt aangetikt (7.000 vs. 6.800 tpm), liggen de vermogenswaarden toch enigszins ver uit elkaar. Zo moet je op de Honda naar 9.500 toeren klimmen voor de vermogenspiek wordt aangetikt, waar de Suzuki al bij 8.500 piekt. Bovendien presteert onze GSX-8S dankzij de optionele Arrow-lijn nog 4 pk en 1 Nm extra, waardoor hij op 87 pk en 79 Nm uitkomt. Een extraatje in de marge – waarbij vooral de flink geoptimaliseerde soundtrack uit de Arrow ons is bijgebleven –, want ondanks de verschillen op papier, is het schisma tussen beide op de baan een stuk beperkter.

Test 2023 Suzuki GSX-8S: speelkameraad

Het blok van de Hornet loopt immers boterzacht vanaf onderin, met een heel vergevingsgezinde gasrespons en een mooi lineair verloop, van ruwweg 2.500 tot 9.000 à 9.500 tpm. Maar de GSX-8S komt vanuit de kelder een stuk snediger voor de dag. En dat is op de korte en technische omloop van Mettet meteen te merken. De Suzuki geniet vanaf 2.000 omwentelingen een snellere exit, zeker in lage en middelhoge snelheden, waarbij de combinatie Findlay-Agostini-Saarinen een absolute speeltuin is voor de blauwe rakker. De pittige versnelling tussen 2.000 en ruwweg 6.500 toeren speelt hier duidelijk in zijn voordeel. Pas met het gashendel helemaal tegen de stuit gedraaid, merk je dat de Hornet iets grotere longen heeft. Na de Mertens-bocht volgt een snelle sectie met een rechte lijn, de bloedsnelle Chambon-knik naar links. Daar spurt de Hornet geleidelijk weg, waarna we ’m bij de 45° van Paquay alweer te pakken hebben. Op de rechte lijn langs start-finish moet de Suzuki de rol heel even lossen, maar nog voor we aan de tweede bocht na het rechte stuk toe zijn, duwen we ons voorwiel alweer voorbij de Hornet. Daarbij speelt de GSX-8S z’n surplus aan koppel (78/79 vs. 74 Nm) maximaal uit, met een stuk meer momentum als je op het gas gaat. Als we de Hornet eenmaal passeren, moet onze medetester alle zeilen bijzetten om ons niet na enkele bochten uit het zicht te verliezen en dat valt allerminst aan ’s mans stuurkunsten te wijten.

Opvallend daarbij is hoe vaak je aan het schakelen moet om steevast in de ‘sweet zone’ te blijven op de Hornet, waar je op de GSX-8S duidelijk een breder bruikbare powerband hebt. Bij de Suzuki zijn evenwel een pak vibraties merkbaar bij (middel)hoge toeren, die haast ongefilterd worden doorgeseind via de voetsteunen.

Beide quickshifters presteren overigens uitstekend tijdens dit steekspel, waarbij het (optionele) exemplaar bij opschakelen misschien nog een tikkeltje vloeiender presteert. Tijdens de momenten waarop we in het wiel van de Hornet vertoeven, valt op wat voor potent gebulder uit de nochtans saai ogende pot komt geblaft. Allemachtig. Gevalletje dat je een boek beter niet kunt beoordelen op het omslag.

Honda CB750 Hornet

Rijwielgedeelte

Toch vallen de grootste verschillen te noteren op het vlak van rijgedrag. Want ondanks het forse verschil in gewicht (190 vs. 202 rijklaarkilo’s) in zijn nadeel, blijft de Suzuki steeds stabieler bij massatransfers, zowel onder acceleratie als onder zware remdruk. Vooral de iets stijver afgeveerde achterzijde en het stijvere frame lijken een verschil te maken, waarbij je de GSX-8S stabieler en met meer vertrouwen door de bocht loodst. De voorzijde is op beide machines vrij zacht gedempt, al valt ook dat kwartje in het voordeel van Suzuki. Tel daar de nogal vooruit gerichte ergonomie, met meer druk op het voorwiel, de constant presterende remmen (ook na langdurig gegesel) en de bredere achterband bij op en je hebt een mooi uitgebalanceerd, sportief geheel.

De Hornet countert met een veel flitsender stuurgedrag, een aangenamere zithouding en een complexloos gehee; deze machine is zo eenvoudig te rijden, dat je zelfs als absolute beginner geen schrik hoeft te hebben. Daarbij valt de 160mm-slof achteraan duidelijk gemakkelijker in de bocht en kan je, mede dankzij de elektronica, lekker vroeg op het gas bij de exit, zonder gripverlies. Met de kortere wielbasis (en zelfs met de traction control op minimale tussenkomst) zijn wheelies ook een fluitje van een cent op de Hornet, terwijl de GSX-8S verrassend weigerachtig is op dat vlak.

Een nadeel van de comfortabele insteek op Honda’s nieuwste is de souplesse in de voorvork bij het aanremmen richting apex. Bij het volledig lossen van de voorrem onder hellingshoek, treedt behoorlijk wat instabiliteit en gedein op (vooraan bij aanremmen en lossen, achteraan bij het uitaccelereren), waardoor de exit niet meteen voluit kan worden ingezet. Het geeft de Hornet een bepaald speels karakter, maar het is minder ideaal op momenten waarop vertrouwen prioriteit heeft.

In dat opzicht viel ook het verschil qua remmerij op. Hoewel beide machines uitpakken met een nagenoeg identieke set-up – radiaal gemonteerde Nissin-vierzuigers, dubbele 296/310mm-remschijven vooraan – blijven de prestaties op de GSX-8S ruim bevredigend en lekker constant tijdens de sessies, terwijl er op de Hornet opvallend snel fading optreedt. Na amper één sessie voelden we de remdruk steeds dalen, waarbij het aanrijpen pas kwam op het laatste kwart van de slag, en we uiteindelijk het hendel zelfs in de verste stand tot tegen het stuur konden trekken. Erg bizar en allerminst ideaal voor een dagje circuitrijden, helaas.

Conclusie circuittest Honda CB750 Hornet vs. Suzuki GSX-8S

We weten het, deze motoren zijn niet gebouwd voor het echt snelle werk op het circuit, dus zie deze test vooral als het opzoeken van de absolute limieten van beide machines, die we in bepaalde gevallen ook (vroeger dan verwacht) gevonden hebben.

Daarbij is de Honda CB750 Hornet ons vooral bijgebleven vanwege het enorme potentieel van het blok, de uitgebreide elektronica, zijn lichte en gemakkelijke stuurgedrag, de comfortabele ophanging en een messcherpe waar-voor-je-geldfactor. Dat de remdruk er bij langdurig intensief gebruik bij inschiet, de bediening van je schermpje wat aandacht vraagt en de ophanging de sportieve ambities niet altijd kan waarmaken, nemen we gezien het prijskaartje graag voor lief.

Dubbeltest BMW M 1000  vs. Ducati Streetfighter V4 S: adrenalinepompen

Op het circuit bleek de Suzuki GSX-8S, ondanks het tekort op papier, de meerdere vandaag. Door de (prijzige) optionele uitlaat werd het vermogensgat dichtgefietst tot een verwaarloosbaar verschil, maar op een technische omloop als Mettet lag het voordeel niet in absolute cijfers. Het beschikbare koppel onderin, het vollere middengebied en de sportievere ophanging en remmen speelden bij het snellere werk duidelijk in het voordeel van de nieuwe Suzuki. Zelfs ontdaan van alle opsmuk betaal je een flinke portie meer voor de GSX-8S, maar die zal hij voor liefhebbers van het snellere werk altijd waard zijn.

De conclusie is niet eenzijdig, wat ons betreft; beide machines hebben absoluut hun merites en zelfs een favorietenrol in de herschapen middenklasse-nakeds. Mik je op dagelijks gebruik(sgemak) in en rond de stad, dan heeft de Hornet wat ons betreft de meeste troeven, terwijl de lage prijs nog wat ruimte laat voor opties. Wil je bij tijd en wijle een circuitdagje meepikken of ben je een fan van het snellere werk, dan is de keuze voor de GSX-8S wat ons betreft snel gemaakt.

Pluspunten Honda CB750 Hornet

  • Vederlicht stuurgevoel
  • toegankelijkheid
  • veel waar voor je geld

Minpunten Honda CB750 Hornet

  • Fading op de remmen bij intensief gebruik
  • voorvork is eerder op comfort dan sportief rijden gericht
  • vrij brave looks

Pluspunten Suzuki GSX-8S

  • Lekker stabiel rijwielgedeelte
  • ook als het tempo de lucht in gaat
  • geweldig leuk en breed inzetbaar blok
  • standaard quickshifter

Minpunten Suzuki GSX-8S

  • Veel vibraties in (middel)hoge toeren
  • stuk duurder dan zijn tegenstander
  • looks zijn niet ieders meug
PrijzenHonda CB750 HornetSuzuki GSX-8S
Nederland€ 8.999,-€ 9.999,-
België€ 7.899,-€ 8.999,-

Foto’s: Manu De Soomer/MotorSportsPics

Marathonmotor Honda GL1800 Goldwing: veel luxe voor dagelijks gebruik

0
Marathonmotor Honda GL1800 Goldwing

Roelof Holtland heeft in zijn leven al heel wat kilometers op twee wielen afgelegd. Op verschillende soorten motoren, allemaal Honda’s. Met zijn laatste aanwinst, een tweedehands Honda GL1800 Goldwing, heeft hij zelf al meer dan twee ton gereden. En het einde is nog niet in zicht. Na een grondige revisie moet de GL1800 er weer een poos tegen kunnen. En zo niet, dan komt er een andere motor. Weer een GL1800, dat is zeker.

Foto’s: Peter van der Sanden

Man en motor

NaamRoelof Holtland
WoonplaatsKornhorn
Leeftijd58 jaar
BeroepQA manager
Rijdt sinds1988
Aangeschaft2014
Nieuwprijscirca € 29.000,-
Dagwaardecirca € 7.000,-
RijstijlSportief toer
Gebruikwoon-werk en toer
Brandstofverbruik1:16
Olieverbruiknihil
Onderhoudzelf
Bouwjaar2002
Kilometerstand267.193 km

Kornhorn, een klein dorpje in het westen van Groningen, was de plek waar Roelof Holtland (58) opgroeide en waar hij op de brommer van zijn broer de liefde voor tweewielers ontdekte. Toch haalde hij niet meteen op zijn achttiende al zijn motorrijbewijs. ‘Mijn ouders vonden het verstandiger om eerst mijn autorijbewijs te halen. Motor kon later nog wel. Naast mijn schooltijd probeerde ik zoveel mogelijk bij te klussen op de boerderij van mijn ouders of bij andere boeren. Zo spaarde ik vrij snel geld bij elkaar om mijn motorrijbewijs te halen. Wel twee keer gezakt. De eerste keer was ik afgeweken van de opgegeven route. Daar kon ik mee leven. Maar de tweede keer niet. Het was winter, ik kreeg de opdracht om langzaam te rijden en deed dat. Toen vond de examinator dat ik te zachtjes reed. En hij vond dat ik geen motor kon rijden, hij zou me de volgende keer weer laten zakken. Dat was voor mij reden genoeg om een staatsexamen aan te vragen. Dit om te voorkomen dat ik hem de volgende keer weer trof. De bewuste examinator is later een half jaar geschorst, omdat zijn manier van beoordelen niet strookte met de wet.’

Heb jij ook een marathonmotor?
Heeft jouw motor ook een respectabele kilometerstand bereikt en ken je de historie? Meld je dan aan voor een grondige inspectie door onze specialisten! Stuur een e-mail aan marathonmotor@mpsadventure.nl met je contactgegevens en informatie over je motor, zoals merk, type, bouwjaar en kilometerstand. Meer info is te vinden op mpsadventure.nl.

Nadat Roelof uiteindelijk wel met vlag en wimpel was geslaagd, kocht hij zijn eerste motor. Voor 4.000 gulden een Honda CX500. ‘Betaald met klusgeld, want ik zat toen nog op school. Mijn tweede motor was een Honda CB750C met een joekel van een Vetter-kuip en Krauser-kofferset. Nadat de Honda wat startproblemen kreeg die maar terug bleven keren, ging ik op zoek naar een andere motor Dat werd hele mooie Honda CB900C. Echter zonder kuip. De verkoper zei dat de kuip wel overgezet kon worden. Dat bleek toch niet zo te zijn en wees hij mij op een echte toermotor: een Honda GL1100.’ Na een korte proefrit was hij helemaal om. Deze motor staat ook op zijn trouwkaart. Roelof: ‘Met deze Goldwing heb ik samen met mijn broer mijn eerste motorreis (rondje Engeland) gemaakt. Drie weken geweldig mooi weer. Met deze GL1100 heb ik veel kilometers gereden, vooral woon-werk en ook toerritten. Van 1997 tot 2004 heb ik een aantal jaren geen motor gereden. Druk met het gezin (toen vijf kinderen, dat werden er later acht). De GL1100 ingeruild op een Mitsubishi Spacewagon, mijn grootste fout ooit. Later merkte mijn vrouw dat ik het motorrijden miste. Ik werk als quality manager in de voedselindustrie en reed wekelijks flink wat saaie woon-werkkilometers. Zo kwam er in 2004 toch weer een motor, natuurlijk een Honda en wel een Pacific Coast. Afgezien van het feit dat de motor te weinig vermogen heeft, een geweldig ding om mee te rijden. Helaas heb ik die motor al vrij snel na een vermoeiende werkdag op een vluchtheuvel total loss gereden.’

Veel kilometers

Natuurlijk moest er na de Pacific Coast een vervanger komen. Dat werd na vier maanden, zo lang duurde het herstel van de bestuurder, een Honda ST1100 Pan European. Roelof: ‘Geweldige motor, maar omdat na het eerder genoemde ongeval mijn linkerarm niet goed meer functioneerde was de zitpositie niet geweldig. Mijn volgende motor zou weer een Goldwing worden, niet beseffende dat dat moment snel ging komen. Een opa in een Opel Kadett reed pardoes voor mij de voorrangsweg op. Ik had geen schijn van kans. Van de Pan was weinig meer over en ik zat zelf ook flink in de kreukels.

Was het een teken van boven dat ik maar eens moest stoppen met motorrijden? Ik vroeg de dominee om raad, maar die kwam met de nuchtere vaststelling dat het eerder een teken van boven was voor de opa in de auto dat die beter kon stoppen met autorijden. Mijn vrouw deed er ook heel gemakkelijk over. “Doorgaan met motorrijden want je hebt zelf geen schuld aan het ongeval”, was haar reactie.’

Marathonmotor Suzuki C1500LC Intruder: betaalbaar alternatief voor de Road King

Na twee maanden was Roelof weer redelijk opgeknapt en was er geld van de verzekering om een GL1500 aan te schaffen. ‘Prima motor tot de brandstofpomp het begaf en er meer gebreken kwamen aan de twintig jaar oude Goldwing. Tijd voor een GL1800, die budgettair in zicht kwam vanwege een uitkering voor letselschade (botsing met “opa”). Bij MotoPort in Hippolytushoef stond een mooie blauwe uit 2002, twaalf jaar oud met slechts 57.000 kilometer op de teller. Dat was in november 2014. Sinds die tijd heb ik zelf al ruim 200.000 kilometer met deze Goldwing gereden. De motor heeft me onderweg nooit in de steek gelaten. Toen ik op Urk werkte, reed ik duizend kilometer per week. Later werden dat er wat minder, omdat ik dichter bij huis ging werken. De motor wordt ook in de winter gebruikt. Onderhoud doe ik veelal zelf. Die kosten vallen best mee. Op tijd verse olie en regelmatig remblokken vervangen. De remschijven voor zijn een keer aan de beurt geweest en twee keer nieuwe voorvorkkeerringen. Op zich niets bijzonders. De Honda verbruikt geen olie en over het brandstofverbruik, 1 op 16, ben ik tevreden. Zeker gezien mijn rijstijl en de massa van de motor. Omdat het zadel wat was doorgezakt, heb ik het voorste deel opnieuw laten vullen en meteen wat opgehoogd voor een betere zitpositie. De bekleding is nog steeds hetzelfde.’

Merkenclub

Goldwing-rijders hebben de keuze uit meer merkenclubs. Zo is er de Goldwing Owners Club Nederland, Goldwingclub Holland sinds 1979 en Gold Wing Motor Club Belgium. De twee laatstgenoemde clubs zijn aangesloten bij de GWEF (Gold Wing European Federation).

Ratel

Met bijna tweeëneenhalve ton op de teller hoorde Roelof een ratelend geluid vanuit de versnellingsbak. De motor reed en schakelde nog prima, maar toch vertrouwde hij het niet. ‘Er was heel duidelijk iets niet in orde. Even was er twijfel over wat te doen, maar er zat niets anders op dan het blok uitbouwen, iets wat ik zelf kon doen, en naar Gerard Stoeten van Bikefit in Heerenveen brengen. Hij zou het blok voor me demonteren en kijken wat er aan de hand was. De oorzaak van het ratelen bleek te maken te hebben met een kapot lager, waardoor twee tandwielen niet lekker meer liepen. Toen rees bij mij de vraag of ik dan toch niet beter een ander blok kon kopen. Dat heb je immers al voor zo’n 2.500 euro. Maar dat werd me afgeraden door de monteur omdat de rest van het blok nog in nieuwstaat verkeerde. “Wanneer je een gebruikt blok koopt, weet je niet hoe dat er van binnen uitziet”, was zijn redenering.’ 

Roelof besloot het blok te laten reviseren en alles wat ook maar een beetje aan slijtage onderhevig was te vervangen. Zo werden de drjifstanglagerschalen, zuigerveren en olieschraapveren vervangen en ook beide nokkenaskettingen. ‘Daarna was het blok weer als nieuw. Net als bij het demonteren duurde het monteren van het blok ook weer drie dagen. Gedurende deze periode stond er een rit van CMV, wat staat voor Christelijke Motorrijders Vereniging, op het programma. Ik wilde dolgraag mee, maar de Goldwing lag uit elkaar. Uit nood heb ik toen een ST1100 gekocht om toch mee te kunnen. Een jaar later probeerde ik die motor weer te verkopen zonder er veel geld op toe te geven, maar dat viel tegen. Gevalletje pech.’ 

Na de revisie liep het motorblok weer als een zonnetje, maar Roelof schrok zich rot toen hij tijdens de eerste proefrit weer een onbestemd geluidje hoorde. ‘Maar op het moment dat de motor inveerde, hoorde ik het geluid niet. Kort daarvoor had ik een zwaarder veerelement gemonteerd. Hierdoor was de motor achter iets hoger op zijn poten komen te staan. Dat zorgde voor een andere hoek van de cardan. Daarom dacht ik gelijk aan een probleem met de cardan, wat ook zo bleek te zijn. In het cardanhuis trof ik de losse onderdelen van een naaldlager aan. Ik wist genoeg. Gelukkig hebben we de firma Boonstra in de buurt waar ik een vervangende cardan vond. Zonder die andere veer was ik er waarschijnlijk pas veel later achtergekomen dat de cardan bijna was gesneuveld. Nu ben ik er onderweg niet mee stil komen te staan.’

Marathonmotor Honda GL1800 Goldwing

Honda GL1800 Goldwing op de brug

Na in alle vroegte vanuit Groningen te zijn vertrokken voor een rit van tweeëneenhalf uur, verschijnt Roelof Holtland netjes op tijd bij MOTO73-expert Van Sleeuwen in Volkel. Die maakt eerst een proefritje, waarbij hij tot de conclusie komt dat de ruim twintig jaar oude Goldwing nog rijdt als een trein. Op de brug wordt eerst naar de remmen gekeken. Die doen het nog goed, de klauwen blijven niet kleven, maar de schijven hebben wel hun beste tijd gehad. Groeven en ze zitten op de grens wat betreft dikte. ‘Ze zijn één keer vervangen, maar dat is alweer 120.000 kilometer geleden en de schijven waren toen niet eens nieuw’, aldus de eigenaar. De (dikke) schijf achter is nog nooit vervangen, maar het moment dat dat wel moet gebeuren zit er aan te komen. Speling op wiellagers of balhoofdlagers (nog nooit vervangen) is er niet. Het motorblok ziet er ondanks een aantal pekelwinters nog goed uit. Wel hangt er een druppeltje olie onder. ‘En daar baal ik vreselijk van’, zegt Roelof. ‘Dat lekken is ontstaan na de revisie. Volgens mij lekt het carterdeksel maar om bij de bewuste bouten te komen om die aan te draaien moet er eerst flink worden gesleuteld. Maar dat ga ik oplossen. Olie onder een Honda! Dat kan niet!’
Qua uiterlijk, met in achtneming van de hoge kilometerstand, valt er niet zo heel veel op de motor aan te merken. Hier en daar wel wat roestige boutjes en licht aangetast aluminium, maar dat is het dan ook. De wielen zijn zwart gekleurd. Poetsen haalt volgens de eigenaar weinig uit want ze kleuren daarna toch weer snel zwart. Kijk je naar de onderkant van de motor, dan zie je wel dat het een koud kunstje is om over het asfalt te schrapen. De kunststof kap die aan de voorkant om de motor zit is gescheurd. ‘Daar heb ik laatst een beest tegenaan gehad. De haren kun je nog zien zitten’, aldus Roelof.
De uitlaatdempers hebben hun beste tijd gehad, maar ze zijn nog wel dicht. De Goldwing is nog steeds fluisterstil, maar de dempers zien er niet uit. Roelof: ‘Die demper staan ook op de nominatie om vervangen te worden. Ik heb al een paar, zo goed als nieuwe occasions gevonden voor slechts 75 euro per stuk.’

Op elektrisch gebied heeft de GL1800 nog geen problemen gekend. Van Sleeuwen controleert de staat van de accu en of deze voldoende bijlaadt. Beide zaken zijn het geval. ‘Deze motor is nog lang niet aan zijn einde’, luidt dan ook de conclusie van MOTO73-expert Van Sleeuwen. Roelof: ‘Dat is natuurlijk goed om te horen, zeker na de toch wel kostbare revisie van het motorblok. Na vervanging van de uitlaatdempers en de remschijven moet ik toch zeker de drie ton kunnen halen. Daarna zie ik wel weer verder. In bepaalde mate ben ik wel aan deze motor gehecht, maar niet tot het oneindige. Als er een andere motor komt wordt dat een jongere GL1800 tot 2011.’

Marathonmotor Honda GL1800 Goldwing
Richtprijzen bij motorzaak
2001 € 9.000,-
2002 € 9.500,-
2003 € 10.000,-
2004 € 10.500’-
2005 € 11.000,-
2006 € 11.500,-
2007 € 12.000,-
2008 € 12.500,-
2009 € 13.000,-
2010 € 13.500,-
2011 € 14.000,-
2012 € 14.500,-
2013 € 15.000,-
2014 € 16.000,-
2015 € 18.000,-
2016 € 20.000,-
2017 € 22.000,-
2018 € 30.000,-
2019 € 32.000,-
2020 € 33.000,-
2021 € 35.000,-
2022 € 37.000,-
Reparaties en problemen
79.600 km modificatie achterrem (terugroepactie)
122.150 km relais verlichting vervangen
127.300 km voorvorkkeerringen vervangen
138.600 km zadel laten ophogen, remschijven voor vervangen
144.200 km voorwiellagers vervangen
166.700 km accu vervangen
185.200 km remklauw achter vervangen
187.500 km naaldlager anti-duik op voorvork vervangen
244.400 km revisie motorblok i.v.m. probleem in versnellingsbak
246.500 km cardanhuis en -as vervangen vanwege kapot lager
247.500 km voorspatbord en zijschildje vervangen wegens slijtage
263.900 km revisie voorvork

Honda GL1800 Goldwing: goed om te weten

De eerste Honda die de naam Goldwing droeg dateert alweer van 1975, de GL1000. Het gouden jubileum zit eraan te komen. Een GL1100 en GL1200 volgden. Daarna was dertien jaar lang (1988-2001) de GL1500 het vlaggenschip van Honda. Na de komst van de BMW K 1200 LT werd het bij Honda de hoogste tijd om de GL1500 op te waarderen. Hieruit ontsproot de GL1800. De eerste technische gegevens kwamen in 2000 naar buiten en begin 2001 maakte de pers kennis met de nieuwe GL1800. Er werd voor de in Amerika gebouwde nieuwe Goldwing een geheel nieuw blok ontwikkeld. Alleen de configuratie, liggende zescilinder boxermotor, deed nog aan zijn voorganger denken. De oude GL1500 had carburateurs, de GL1800 kreeg injectie. De modellen voor de Europese markt zijn standaard voorzien van ABS en Dual SBS (remsysteem waarbij je met de voetrem zowel voor als achter remt). Standaard is verder de cruise control en op afstand bedienbare centrale vergrendeling van de koffers (ja, we hebben het hier nog steeds over een motorfiets). Tot 2012 is de GL1800 vrijwel ongewijzigd gebleven. Vanaf modeljaar 2012 zijn er wat lichte wijzigingen doorgevoerd, zoals sportievere luchtinlaten en het grijze vlak van de kuip. De koffers hebben een andere vorm, wat 7 liter extra bagageruimte per koffer opleverde. De zijkoffers zijn niet langer uit één kleur maar kregen een zwarte onderkant. Een nieuw zadel moet voor nog meer zitcomfort zorgen. Zadel-, handvat- en voetverwarming zijn standaard. Op de laatste generatie GL1800 is een airbag als optie leverbaar. Een laatste update van de GL1800 vond plaats in 2020. De GL1800 is nog steeds Honda’s paradepaardje als het om toeren en luxe gaat. 

Onderweg in Oostenrijk.

Ride to Match 2024: motorrijden voor MDS en AML-behandelingen

0
Ride to Match 2024

Marco van de Besselaar en Alex van Leeuwen gaan volgend jaar, in samenwerking met stichting Matchis een tocht voor het goede doel rijden. De tocht vindt over een periode van zes dagen plaats in mei 2024 en loopt een volle 2.500 km langs alle provincies van Nederland. Daarnaast worden er zelfs een paar stukjes België en Duitsland meegepakt.

De reden voor deze tocht is helaas even droevig, als dat deze simpel is: het neefje van Alex is 13 jaar oud en lijdt aan MDS/AML, wat een zeer zeldzame soort bloedkanker is. Hij heeft ondertussen een donor gevonden, maar er zijn verschillende gevallen te benoemen, waar dat minder makkelijk gaat. Alex haalt namelijk het voorbeeld van Rachèle (3) uit België aan. Tussen alle 41 miljoen donoren zit er geen één bij die een match voor haar is, dus zijn haar overlevingskansen nihil. Nu is het vinden van beenmergdonoren voor deze patiënten vaak de moeilijkste opgave en daarom willen de heren en Stichting Matchis hier extra aandacht en geld voor vragen met de trip.

Italdag 2023: Italiaans motorwalhalla op het TT Circuit

De rit

De tocht begint en eindigt op hetzelfde punt: De Sevenster in Delden. De route van de tocht is al uitgezet en de heren zijn nu bezig met het verdere plannen van de reis. Ze rijden gemiddeld acht uur per dag en dan is het goed te bedenken wat je allemaal nodig hebt en waar je kan overnachten. Onderweg staat verder een stop bij het Prinses Maxima ziekenhuis gepland. Hier willen de twee het liefste met een grote hoeveelheid motorrijders een bezoek komen brengen, om deze patiënten een hart onder de riem te steken. Daarnaast zijn ze nu in het proces om verschillende motorclubs aan te schrijven, om mee te doen met de tocht. Ook gaan de rijders ook online meermaals live tijdens de tocht, waar we naar uitkijken.

Positief nieuws is er gelukkig al te melden, want de eerste twee sponsoren hebben zich al aangeboden. CFMoto regelt namelijk twee motoren voor de heren en Ecomaxx Fuels betaalt alle brandstofkosten. Toch is de zoektocht voor sponsors nog niet voorbij, daarom kan je via deze link contact zoeken met organisatie van de tocht.

Meer informatie over deze bijzondere tocht vind je hier.

Wat zijn MDS en AML eigenlijk?

Myelodysplastische Syndromen (MDS) zijn een groep van zeldzame bloedaandoeningen die het beenmerg aantasten. Het beenmerg is verantwoordelijk voor de productie van bloedcellen, waaronder rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes. In MDS-patiënten verloopt deze productie abnormaal, resulterend in onvoldoende of abnormale bloedcellen. Dit kan leiden tot symptomen zoals vermoeidheid, bleekheid, blauwe plekken, frequentere infecties en bloedingen. MDS wordt geassocieerd met een verhoogd risico op het ontwikkelen van leukemie en de exacte oorzaak van MDS is niet altijd duidelijk.

Acute myeloïde leukemie (AML) is daarentegen een agressieve vorm van bloedkanker, die zich ontwikkelt in het beenmerg. Bij AML treden er ongecontroleerde groei en ophoping van onvolgroeide, abnormale witte bloedcellen op. Deze abnormale cellen verdringen gezonde bloedcellen, wat leidt tot symptomen zoals vermoeidheid, bleekheid, frequentere infecties, blauwe plekken en bloedingen. AML kan zich snel ontwikkelen en daarom moet je er eigenlijk direct medisch bij ingrijpen. De behandeling van AML omvat meestal intensieve chemotherapie, stamceltransplantatie en ondersteunende zorg om symptomen te beheren en complicaties te minimaliseren.

Alpinestars viert 60 jaar met Keanu Reeves

0
Alpinestars Keanu Reeves

Alpinestars bestaat 60 jaar en viert dat heuglijke feit met een bijzonder filmpje. Getiteld ‘One Goal. One Vision’ is een diepe duik in zowel de geschiedenis van het merk in de motorsport, alswel het heden. Het filmpje laat een glimp zien van het gezegde dat ‘We racen op zondag, om op maandag te innoveren’, en is ingesproken door niemand minder dan acteur en motorliefhebber Keanu Reeves.

In het filmpje zijn beelden te zien van Buddh (India), Los Angeles (California), Suzuka (Japan), Fort Worth (Texas), Winchester (England) en Aragon (Spanje). Daarnaast meldt Alpinestars dat verschillende atleten uit MotoGP, AMA Supercross, F1, NASCAR, MXGP, en WorldSBK de 60e verjaardag hebben gevierd, door speciaal gemaakte producten te dragen.

Mission Impossible 7: Tom Cruise doet megastunt met motor in Noorwegen

2024 Suzuki V-Strom 650 en 1050 krijgen nieuwe kleuren

0

Suzuki heeft onlangs een reeks nieuwe kleurenopties onthuld voor verschillende V-Strom-modellen, in de aanloop naar het modeljaar 2024. Deze updates omvatten drie frisse kleurstellingen voor zowel de V-Strom 650 als de 650XT, evenals vier nieuwe kleuren voor de V-Strom 1050. De V-Strom 1050DE behoudt zijn bestaande kleuropties.

Suzuki viert 25e verjaardag Hayabusa met speciale uitvoering

De Suzuki V-Strom 650 staat al jarenlang bekend als een veelzijdige en gemakkelijk te rijden motorfiets. Met zijn 645 cc V-twin motor, die 71 pk levert, biedt hij soepele prestaties en is hij uitgerust met een geavanceerd tractiecontrolesysteem. De ruigere variant, de 650XT, heeft verhoogde veerwegen, spaakwielen en handkappen, waardoor hij een avontuurlijke uitstraling krijgt. Voor het modeljaar 2024 kun je zowel de V-Strom 650 als de 650XT bestellen in een van de drie kleurenschema’s.

Voor de V-Strom 650 zijn er diverse kleuropties beschikbaar, waaronder Pearl Vigor Blue, Solid Iron Grey, en Glass Sparkle Black. Kopers van de V-Strom 650XT hebben verder de mogelijkheid om te kiezen uit Champion Yellow No.2 met goudkleurige velgen, Glass Sparkle Black met goudkleurige velgen, en Pearl Vigor Blue/Pearl Brilliant White.

2024 Suzuki V-Strom 1050

De V-Strom 1050, het vlaggenschipmodel van Suzuki, biedt meer kracht en een uitgebreidere uitrusting. De 1.037 cc V-twin motor levert meer dan 100 pk en beschikt over een breed toerenbereik. Bovendien is de V-Strom 1050 uitgerust met het Suzuki Intelligent Ride System (S.I.R.S), met een zesassige IMU, die zorgt voor tractiecontrole en ABS in bochten. Ook beschikt hij over een quickshifter voor soepel schakelen en cruise control. De V-Strom 1050DE-versie voegt daar nog een G-modus (Gravel) en uitschakelbaar ABS aan toe. Voor het modeljaar 2024 zijn er vier nieuwe kleurschema’s beschikbaar om het design van de V-Strom nog meer te accentueren.

Voor modeljaar 2024 biedt de V-Strom 1050 een reeks nieuwe kleuropties aan, waaronder Glass Blaze Orange/Metallic MatBlack, Pearl Vigor Blue/Metallic Mat Black met blauwe velgen, Metallic Mat black/Glass Sparkle Black met blauwe velgen, en Glass Mat Mechanical Grey/Metallic Mat Black met blauwe velgen.

Stinkhoek: een luchtje, dat wel – Aparte plaatsnamen

0
Stinkhoek

Is De Stinkhoek een scabreuze (lees: schunnige, onzedelijke, gewaagde) plaatsnaam? Nee, dat is het niet. Het is vooral een rare plaatsnaam – wie gaat er nou in De Stinkhoek wonen? Om die vraag te beantwoorden reizen we af naar het noordoosten van Brabant. Daar komen we erachter dat aan De Stinkhoek wel degelijk een scabreus randje zit. Met een luchtje. Dat wel.

Foto’s: Paul Vreuls

Maar er is meer. We maken kennis met échte Stinkhoekers, weten nu wat elk gezin in Brabant had (‘Ene Jan of ’ne Piet, en ’n skoefel’) en leren de man kennen achter de uitspraak: ‘Een boer met een snor is een lor’. Dat was Gerlacus van den Elsen, de boerenapostel, die zo’n grote rol speelde in de emancipatie van de boerenstand in Brabant. Behalve dan in die van boeren met een snor.

Achterom: ik zie overal seks – Aparte plaatsnamen

De weersvooruitzichten zijn goed als we op een maandag over de A2 richting ’s Hertogenbosch snellen. Daar nemen we de N279, een kilometerslange kaarsrechte weg langs de Zuid-Willemsvaart, bestaande uit één rijbaan met twee rijstroken. Schiet voor geen meter op en in Veghel sturen we uitgeput de binnenstad in om te eindigen achter een tafeltje in lunchroom Steef, tegenover de HEMA.

Het zit er stampvol, maar mijn aandacht wordt vooral getrokken door een ouder echtpaar, beiden klein van stuk. De man met een barse trek rond zijn mond, de vrouw ook wat zuinigjes. Die barse trek heeft bijna iets komisch – ‘Wil je vechten?’, zegt hij eigenlijk maar niet heus. Op een goed moment probeert hij vruchteloos een zakje van het een of ander te openen, eerst met zijn vingers, vervolgens met zijn mes, dan met zijn vork om het tenslotte zonder commentaar voor zijn vrouw haar bord neer te gooien. Niet op een onsympathieke manier. Gewoon het resultaat van een leven lang knokken.

Vergeten braadpan

’s Middags struinen we wat rond in de buurt van waar De Stinkhoek zou moeten zijn, volgens een plattegrond uit 1867 ergens rond het kruispunt van Rijkerbeek, Looieind en Boekelseweg. Aangegeven staat De Stinkhoek nergens – vast op initiatief van de gemeente, die natuurlijk niet trots was op het bezit van een buurtschap met die naam. Meer dan een paar boerderijen en woonhuizen zijn het niet, te midden van uitgestrekte landbouwpercelen, deels aan het zicht onttrokken door muren van maïs.

Uiteindelijk belanden we via een pad langs de Leigraaf aan de oevers van de Aa – op het enige idyllische plekje dat we in dit hoog bio-industriële gebied zullen vinden. De verkoolde resten van een kampvuurtje, een achtergelaten bierfles, een vergeten braadpan – evenzovele herinneringen aan zomerse dagen vol intimiteit en vriendschap.

Omdat het internet geen enkel houvast bood, vervoegen wij ons ’s avonds bij het voormalige stadhuis te Erp. Op de begane grond resideert de heemkundevereniging Erthepe – misschien weten zij hoe het zit met De Stinkhoek. En ja hoor, binnen de kortste keren zit ik met mijn neus in ‘Erp, gemeente en parochie’, van de eerwaarde dr. A.P.M. Meuwese, oud-pastoor van Erp, een werkje uit 1955. Terwijl een deur verder vier mannen en een vrouw, allen op gevorderde leeftijd, vergaderen over ‘catering …’ en ‘as gij nou …’ en ‘iedereen een borrel …’, lees ik op pagina 124 dat ‘de boeren die daar woonden veel schapen hielden’ en ‘de zandweg was er vaak drassig en vuil’, ‘redenen waarom de gebruikers van de weg, natuurlijk vreemden, aan deze buurt de lelijke naam van Stinkhoek hebben gegeven’.

Gene echte

De nacht doorgebracht in hotel Hart van Bourdonck, aan de Kapelstraat 1 te Boerdonk. Doodse stilte. Elk uur het diepe luiden van de kerkklokken – een geluid dat mij als gewezen katholiek dierbaar is, malgré tout. Een enkele auto. En klepperende paardenhoeven; onder het raam leidt een jonge vrouw haar paard stapvoets door de lege straat.

De vraag wie nou een échte Stinkhoeker is, blijkt nog niet zo eenvoudig te beantwoorden. Weliswaar had het bestuur van Erthepe ons eendrachtig verwezen naar Chris Laurenssen, Rijkerbeek 4. Maar die voordracht wordt door de eerste die wij daar spreken, meteen in twijfel getrokken. Het is Raymond van de Wetering, varkensboer en woonachtig aan de Heesakker, tegen de Rijkerbeek aan. Raymond, geamuseerd: ‘Laurenssen een échte Stinkhoeker … ik weet het niet. Wij in elk geval wel. Mijn moeder heet ook Verbrugge, typisch een naam van hier. En Henk van Dommelen, van het Looieind, dat is ook een échte. En Mietje Verkuijlen natuurlijk, in die villa aan de overkant. Nee, niet dat huis met dat rode dak. Daar woont Verbruggen, da’s gene echte. Niet zo écht als wij!’

Omdat we verder niemand thuis treffen, maken we nog een rondje door de streek, langs Boekel en Gemert en Mariahout. Het landschap roept opnieuw bevreemding bij me op, ik kan niet anders zeggen. Alsof het uit zijn krachten is gegroeid, met weinig kleine landschapselementen, enorm grote percelen waarvan sommigen onnatuurlijk plat – ongetwijfeld geëgaliseerd. Natuurlijk worden hier en daar pogingen ondernomen tot herstel en behoud van natuurwaarden maar het blijft een industrieel landschap, de verhoudingen zijn zoek, de samenhang verdwenen, de intimiteit weg.

Gruwelijk

Chris Laurenssen is net terug van vakantie, de hele nacht doorgereden, dodelijk vermoeid en dan heeft hij ook nog een akkefietje met de verzekeringen. Maar hij ontvangt ons hartelijk en jazeker, hij is een échte ‘Stinkhoekinees’, ‘op de boerderij hiernaast geboren, in 1960’. En ‘nee, De Stinkhoek heeft niks met schapen te maken. Er stond hier vroeger een bokkenstation waar ze geitenbokken hielden. Die hebben de gewoonte tegen hun eigen sik te pissen en op hun eigen voorpoten.’ ‘En dat stonk …?’ ‘Justum. Die stonken altijd.’ Raar verhaal, alsof de evolutie inzake geitenbokken niet heeft gezorgd voor een propere vorm van plassen…

Zelf heeft Chris het niet meegemaakt – het bokkenstation is van ver voor zijn tijd en alleen oude mensen spraken in zijn jeugd nog van De Stinkhoek. Maar hij weet wel iemand die daar meer over kan vertellen. ‘Dan moet je bij de nicht van mijn moeder zijn, bij Mietje Verkuijlen, hier tegenover.’ Maar ook Marietje – fragiel ogend in haar roze windjack, twee heldere ogen boven rood dooraderde wangen – heeft nog maar een vage herinnering aan het bokkensstation. Wel komt ze met een naam: ‘Richting Boekel zat een man, Toontje Schoonings, en die had ’ne geitenbok, die stonk gruwelijk.’

Aan de muur van de woonkamer hangt een schilderijtje van de boerderij waarop ze is geboren, in 1936. Ze was de tweede in een gezin met zes jongens en twee meiden – gezellig, denk je dan, maar dat beeld nuanceert ze. Hard werken, dat was ’t, niks spelen na school maar meehelpen op het land, skoefelen, aardappels rapen, bieten dunnen, niet altijd even leuk. Sindsdien is er echter ‘veul veranderd, heel veul’, zegt Marietje, met dank aan de mechanisatie van na de oorlog en daarbovenop nog eens de ruilverkaveling van 1983. Van de tientallen boerderijtjes zijn er nog maar een paar over, de rest is buiten bedrijf. En waar ooit vele handen licht werk maakten, verrichten de boeren hun arbeid nu veelal alleen.

Het is stil geworden op het boerenerf.

Geweldig

Tot slot: wat maakt De Stinkhoek nu toch tot een scabreuze plaatsnaam? Daar komen wij bij toeval achter, met dank aan Henk van Dommelen, de laatste die we spreken. Als hij het verhaal hoort over die rare geitenbokken die zomaar in hun eigen sik plassen en anders wel op hun voorpoten – in onze ogen een evolutionaire miskleun van jewelste – begint hij hardop te lachen. ‘Het stinkt, inderdaad, maar geiten vinden die geur geweldig. Het is een feromoon, zo moet je het zien!’ En of dat schunnig is… eh… onzedelijk… eh… scabreus!

2024 BMW R 1300 GS: alles wat je wilt weten

0
2024 BMW R 1300 GS

We wisten dat hij ging komen en ook exact wanneer, dus het was in spanning afwachten op de officiële foto’s en info. De 2024 BMW R 1300 GS heeft een serieuze metamorfose ondergaan. Hij ziet er niet alleen een stuk slanker uit, hij verliest ook heel wat gewicht en is – hoe kan het ook anders – weer wat sterker geworden. De GS is klaar voor 2024 en vooral om de verkooplijsten aan te voeren.

De BMW GS heeft altijd een functioneel design gehad; hoog, breed, stoer, industrieel. Een eigen, unieke, herkenbare look. De nieuwe R 1300 GS stapt van die lijn af en ziet er veel lichter en minder bombastisch uit. Een elegante motorfiets met een knap lijnenspel, maar gelukkig nog steeds herkenbaar als GS. De nieuwe koplamp springt het meest in het oog, met twee led-units voor dim- en grootlicht en vier leds voor het dagrijlicht. De richtingaanwijzers zijn nu verstopt in de handkappen. Achteraan ‘ontbreekt’ een achterlicht, maar zijn zowel de standverlichting als het remlicht geïntegreerd in de richtingaanwijzers. Met het optionele ‘Headlight Pro’ krijg je bochtverlichting, waarbij de lichtbundel van de standaard ledkoplamp in de bocht meedraait.

BMW presenteert zijn drie nieuwe telgen uit de GS-serie

-12 kg, +9 pk

De nieuwe GS ziet er dus niet alleen lichter uit, hij heeft ook 12 kg verloren ten opzichte van de R 1250 GS. Een nieuwe lithium-ion batterij bespaart 2,5 kg. Doordat de versnellingsbak nu onder de motor is geplaatst en niet erachter, wat voor een compacter aandrijvingsgeheel zorgt, werd er daarop in totaal 6,5 kg bespaard. De boxermotor mag dan gegroeid zijn qua cilinderinhoud, hij is wel 3,9 kg lichter. Met exact 1300 cc levert de nieuwe tweecilinder 145 pk bij 7.750 tpm en 149 Nm koppel bij 6.500 tpm. Dat is 9 pk en 6 Nm meer dan de 1250, waardoor het ook meteen de sterkste in serie geproduceerde boxer is die BMW ooit gemaakt heeft. De nieuwe motor zou even zuinig moeten zijn als de R 1250 GS. Verder belooft BMW een betere respons bij ieder toerental en een soepelere motorloop. ShiftCam variabele kleptiming en een pingelsensor voor een zo goed mogelijke verbranding helpen daarbij.

DSA nog uitgebreider

Net als de motor werd de volledige ophanging van de BMW R 1300 GS opnieuw ontworpen. Het stalen hoofdframe is niet alleen compacter, maar ook stijver. In plaats van de vorige stalen buisconstructie heeft de GS nu een achterframe van gegoten aluminium. Daardoor is een korte, slanke achterkant mogelijk, wat meer rijprecisie en stabiliteit zou moeten opleveren. De vernieuwde elektronische Dynamic Suspension Adjustment (DSA) gaat nog een stap verder dan het systeem op de 1250 en combineert de dynamische aanpassing van de demping voor en achter met een overeenkomstige aanpassing van de veerstijfheid, afhankelijk van de geselecteerde rijmodus, rijomstandigheden en manoeuvres. De automatische aanpassing zorgt dus voor compensatie van de belasting, solo, met z’n tweeën of met bagage.

Optioneel is de nieuwe adaptieve hoogteregeling en sportophanging. Met de adaptieve hoogteregeling wordt de zithoogte verlaagd van 850 naar 820 mm bij stilstand en tijdens langzaam rijden. Het verlagen of verhogen gebeurt snel en bijna onmerkbaar voor de rijder, en alleen wanneer het echt zinvol is. Daarnaast kan de adaptieve hoogteregeling worden aangepast en kan de rijder kiezen tussen automatische of permanente verlaging, of de permanente hoge stand, afhankelijk van zijn persoonlijke wensen.

Door de als optie leverbare sportophanging presteert de nieuwe R 1300 GS nog beter offroad. Met 20 mm meer veerweg voor en achter, en een speciaal ontwikkelde set-up, kunnen offroadrijders helemaal losgaan.

Extra elektronica nu standaard

Op het gebied van elektronica en rijhulpmiddelen maakt de nieuwe GS ook weer een sprong vooruit. Voortaan zijn vier in plaats van drie rijmodi standaard. Rain, Road en Eco waren dat al. Enduro, met een specifieke tuning voor offroadrijden, is het nu ook. Optioneel kan er ook nog voor de Riding Modes Pro gekozen worden, wat bestaat uit Dynamic, Dynamic Pro en Enduro Pro. Bij die laatste twee rijmodi kun je heel specifiek alles instellen om de motor compleet naar wens af te stellen. Verder is Engine Drag Torque Control (MSR), om een slippend achterwiel bij te snel terugschakelen te voorkomen, Hill Start Control en Dynamic Traction Control standaard op de nieuwe R 1300 GS.

Optioneel is de nieuwe Riding Assistant, bestaande uit Active Cruise Control (ACC), Front Collision Warning (FCW) en Lane Change Warning (SWW). Active Cruise Control (ACC) met geïntegreerde afstandsregeling kan worden gebruikt om de gewenste rijsnelheid en de afstand tot de voorligger in te stellen. Front Collision Warning (FCW) met remingreep is ontworpen om aanrijdingen te voorkomen, terwijl Lane Change Warning de rijstroken links en rechts bewaakt en kan helpen om veilig van rijstrook te wisselen.

2024 BMW R 1300 GS

Vier kleuren

De 2024 BMW R 1300 GS komt standaard met een smartphone-oplaadcompartiment met geïntegreerde USB-aansluiting, een 12 V-aansluiting, bandenspanningscontrole (RDC), keyless bediening, verwarmde handvatten, motorkoppelregeling (MSR), ABS Pro en cruise control met remfunctie. Optioneel zijn er bijzonder veel mogelijkheden. Zo wordt er bijvoorbeeld gedacht aan grote rijders door een 30 mm hoger stuur (riser) aan te bieden, vier verschillende zadelhoogten en drie voetsteunen.

Er zullen vier kleuren/modelvariaties beschikbaar zijn. Een standaardmodel in de kleur wit; de Triple Black-versie, met vrijwel alles in het zwart inclusief het achterframe, comfortzadels, comfort passagiersvoetsteunen, een middenstandaard en extra winddeflectoren; de GS Trophy-variant in de gekende sportieve BMW-kleuren die meer offroadgericht is. Hij krijgt een hoger 870mm-zadel, radiateurbescherming en spaakwielen. Tot slot is er ook nog een Option 719 Tramuntana. Deze versie combineert goudkleurige spaakwielen met zwarte onderdelen, zoals het hoofd- en achterframe, de aandrijflijn en de bagagedrager. Het goudkleurig geanodiseerde stuur past mooi bij de goudkleurige bekleding van de carrosseriecomponenten en de goudkleurige velgranden. De zijdelingse sierdelen, de aluminium benzinetank en de afdekking van de inlaatdemper zijn afgewerkt in Aurelius Green. Erg geslaagd die Tramuntana, naar onze mening.

Vanaf 28 oktober staat de 2024 BMW R 1300 GS voor een vanafprijs van € 23.250,- bij de dealer.


Koplamp

De nieuwe Matrix-ledkoplampen geven de GS een compleet nieuw gezicht. De lichtunit bestaat uit twee leds voor dim- en grootlicht, en vier leds voor het dagrijlicht. Dat laatste lijkt sterk op de DRL’s van moderne Porsches. De led-richtingaanwijzers zitten op de R 1300 GS verwerkt in de handbeschermers. Met de optionele uitrusting ‘Headlight Pro’, draait de lichtbundel van de koplamp in de bocht mee.

2024 BMW R 1300 GS

Motorblok

De boxer-tweecilinder met ShiftCam werd opgeboord tot exact 1300 cc en levert nu 145 pk bij 7.750 tpm en 149 Nm bij 6.500 tpm. Een toename van 9 pk en 6 Nm in vergelijking met de R 1250 GS. Dat maakt van de R 1300 GS de sterkste boxermotor die BMW ooit in serie heeft gemaakt.

Versnellingsbak

De nieuwe R 1300 GS heeft 12 kg verloren ten opzichte van de R 1250 GS. De grootste gewichtswinst hebben ze in Berlijn bereikt door de versnellingsbak onder de motor te plaatsen, en er niet meer achter zoals voorheen. Het resultaat is een compacter aandrijvingsgeheel, wat 6,5 kg uit de schaal haalt. De boxermotor zelf is 3,9 kg lichter dan zijn voorganger.

2024 BMW R 1300 GS

Elektronische vering

De elektronische vering ‘Dynamic Suspension Adjustments (DSA)’ is grondig vernieuwd. Niet enkel de demping werd aangepast, maar ook de veerstijfheid, afhankelijk van de geselecteerde rijmodus, rijomstandigheden en manoeuvres. Met andere woorden: de vering past zich automatisch aan hoe je rijdt, of je nu alleen bent, met passagier of met bagage.

Adaptieve hoogteregeling

Adaptieve hoogteregeling, waarbij de zithoogte wordt verlaagd van 850 naar 820 mm bij stilstand en tijdens langzaam rijden, is optioneel. Het verlagen of verhogen gebeurt bijna onmerkbaar voor de rijder, en alleen wanneer het nodig is. Rij je liever permanent in een hoge of eerder lage stand? Ook dat is mogelijk.

Achterframe

Zowel het frame als het achterframe zijn volledig nieuw. Het hoofdframe is van staal en werd een stuk compacter en stijver. De stalen buisconstructie van het achterframe heeft plaatsgemaakt voor een gegoten aluminium exemplaar. Minder gewicht, een slanke achterkant, meer rijprecisie en stabiliteit.

2024 BMW R 1300 GS

Dashboard

De nieuwe GS heeft nu standaard vier rijmodi in plaats van drie. Rain, Road en Eco worden vergezeld van Enduro, met specifieke offroadsettings. Optioneel kun je ook nog gaan voor Dynamic, Dynamic Pro en Enduro Pro. Engine Drag Torque Control (MSR), Hill Start Control en Dynamic Traction Control zijn standaard. De nieuwe Riding Assistant, bestaande uit Active Cruise Control (ACC), Front Collision Warning (FCW) en Lane Change Warning (SWW), is optioneel.

2024 BMW R 1300 GS

Vier versies

De nieuwe R 1300 GS komt in vier smaken: een standaardmodel in de kleur wit; de Triple Black-versie, inclusief comfortzadels, comfort passagiersvoetsteunen, een middenstandaard en extra winddeflectoren; de GS Trophy-variant, die meer offroadgericht is met een hoger zadel, radiateurbescherming en spaakwielen; een speciale Option 719 Tramuntana-uitvoering met een diepgroene kleur Aurelius Green en onder andere goudkleurige spaakwielen.

Motor.NL-redacteur Gijs is aanwezig bij de premiere in Berlijn. Vergeet ons niet te volgen via Instagram.

MXGP Groot-Brittannië 2023: zilveren afscheid Jago Geerts

0
Jago Geerts
WK-zilver behaal je niet in je eentje, er staat een heel team achter.

In de MXGP waren de medailles al verdeeld, maar in de MX2 streden twee Belgen en een Duitser om het zilver en het brons. De Nederlanders sloten het GP-seizoen sterk af.

Foto’s: fabrikanten

Met een verschil van slechts vier punten tussen de tweede en de vierde plaats ging de MX2 een spannende ontknoping tegemoet. Jago Geerts had de beste uitgangspositie met 706 punten, terwijl zijn rivalen Simon Längenfelder en Liam Everts beiden op 702 stonden. Door winst in de kwalificatierace, waarin Geerts derde werd en Everts slechts negende, naderde Längenfelder Geerts tot op twee punten. De Duitser won de eerste manche voor Thibault Benistant en Geerts, waardoor hij ineens de beste papieren voor de zilveren WK-medaille in handen kreeg, want nu stond hij drie punten voor Geerts. Everts werd slechts zevende, waardoor zijn medaillekansen tot nagenoeg nul waren gereduceerd. Geerts reed een geweldige tweede manche. Hij zat aanvankelijk achter Längenfelder, maar wist zich enkele plaatsen te verbeteren, terwijl de Duitser rond de vierde plaats bleef hangen. Met een verschil van vier punten ging het zilver naar Geerts, die zichzelf hiermee een mooi afscheidscadeau gaf. Vanwege zijn leeftijd (hij werd in april 23) moet hij de MX2 verlaten en in 2024 overstappen naar de MXGP.

Kay de Wolf leek de tweede manche te gaan winnen, maar moest buigen voor Jago Geerts.

Bijna winst De Wolf

Lang zag het ernaar uit dat Kay de Wolf de slotrace van het jaar zou winnen, maar met nog ruim twee ronden te gaan nam Geerts de leiding van hem over. Dat kostte hem niet alleen de zege, maar ook een podiumplaats, want hij werd totaal vierde achter Geerts, Längenfelder en wereldkampioen Andrea Adamo. Ten koste van Kevin Horgmo klom De Wolf nog wel een plaats in de stand en werd zesde. Een plaats hoger was voor zijn Belgische teamgenoot Lucas Coenen, die ’s avonds bij de prijsuitreiking de ‘Jan de Groot Award’ kreeg als zijnde het meest veelbelovende talent. Met Liam Everts als vierde betekent dit drie Belgen bij de eerste vijf.

MXGP Turkije 2023: Tim Gajser is terug

Roan van de Moosdijk zat er in beide races goed bij en wist zijn achtste plaats in het klassement vast te houden. Rick Elzinga bleef op de tiende plaats, een mooi resultaat in zijn debuutjaar in de MX2 voor de Europees kampioen van een jaar geleden.

In de top-tien waren er slechts twee rijders (Adamo en Everts) die in alle GP’s van start konden gaan, alle anderen misten vanwege blessures één tot vier wedstrijden.

Glenn Coldenhoff is met zijn vierde plaats de beste Nederlander in de cross-GP’s.

Goede starts Coldenhoff

Ook in de MXGP eindigden drie Nederlanders bij de beste tien. Dat was een jaar eerder ook het geval, maar toen hoorde Brian Bogers daarbij. Dit jaar heeft hij duidelijk een stapje terug moeten zetten, met tweemaal een zevende plaats in een manche als beste uitslag.

Net als vorig jaar is Glenn Coldenhoff de hoogst geklasseerde Nederlander. Toen was hij vijfde, nu eindigde hij als vierde. Wellicht een kleine teleurstelling, want hij had voorafgaand aan het seizoen gehoopt op de derde plaats. Het WK-brons bleef lange tijd wel in het vizier, maar zijn Zwitserse teamgenoot Jeremy Seewer deed het in de tweede helft van het seizoen net een ietsje beter. Coldenhoff leek het seizoen mooi te kunnen afsluiten, want hij had in beide manches kopstart. In de eerste manche leidde hij bij elf van de veertien doorkomsten en werd derde achter Tim Gajser en Seewer. In de tweede race verdrong Tim Gajser hem al in de derde ronde van de kop en won de manche en de GP.

Calvin Vlaanderen deed het ook in Matterley Basin weer goed en verbeterde zich van de zevende plaats vorig jaar naar de zesde nu. Ondanks het missen van acht van de negentien GP’s, is Jeffrey Herlings nog als achtste geëindigd.


Uitslagen MXGP Groot-Brittannië

Kwalificatie: 1. Prado; 2. Febvre; 3. Gajser; 4. Fernandez; 5. Guillod; 6. Vlaanderen; 7. Coldenhoff; 8. Paturel; 9. Jonass; 10. Lupino.

1e manche: 1. Gajser; 2. Seewer; 3. Coldenhoff; 4. Prado; 5. Febvre; 6. Fernandez; 7. Vlaanderen; 8. Tom Koch; 9. Jonass; 10. Paturel; 11. Guillod; 12. Kullas; 13. Watson; 14. Lupino; 15. Toendel; 16. Bogers; 17. Monticelli; 18. Spies; 19. Sterry; 20. Östlund.

2e manche: 1. Gajser; 2. Febvre; 3. Fernandez; 4. Seewer; 5. Coldenhoff; 6. Vlaanderen; 7. Jonass; 8. Guillod; 9. Tom Koch; 10. Bogers; 11. Watson; 12. Lupino; 13. Kullas; 14. Monticelli; 15. Sterry; 16. Spies; 17. Toendel; 18. Prado; 19. Östlund; 20. Haavisto.

GP: 1. Gajser; 2. Seewer; 3. Febvre.

WK-eindstand na 19 GP’s
1. Jorge Prado (E), GasGas, 921;
2. Romain Febvre (F), Kawasaki, 854;
3. Jeremy Seewer (CH), Yamaha, 759;
4. Glenn Coldenhoff, Yamaha, 695;
5. Ruben Fernandez (E), Honda, 654;
6. Calvin Vlaanderen, Yamaha, 599;
7. Alberto Forato (I), KTM, 490;
8. Jeffrey Herlings, KTM, 456;
9. Valentin Guillod (CH), Honda, 363;
10. Maxime Renaux (F), Yamaha, 314;
15. Brian Bogers, Honda, 243;
59. Micha-Boy de Waal, GasGas, 2;
62. Marcel Conijn, Yamaha, 2;
69. Sven van der Mierden, GasGas, 1.

MX2 Groot-Brittannië

Kwalificatie: 1. Längenfelder; 2. Adamo; 3. Geerts; 4. Van de Moosdijk; 5. S. Coenen; 6. De Wolf; 7. Bonacorsi; 8. Benistant; 9. Everts; 10. Chambers.

1e manche: 1. Längenfelder; 2. Benistant; 3. Geerts; 4. Adamo; 5. Van de Moosdijk; 6. De Wolf; 7. Everts; 8. McLellan; 9. Elzinga; 10. Horgmo; 11. L. Coenen; 12. Oliver; 13. Bonacorsi; 14. Talviku; 15. Pancar; 16. Chambers; 17. S. Coenen; 18. Hammal; 19. Weckman; 20. Lüning.

2e manche: 1. Geerts; 2. De Wolf; 3. Adamo; 4. Längenfelder; 5. Everts; 6. Benistant; 7. Van de Moosdijk; 8. Horgmo; 9. Bonacorsi; 10. Pancar; 11. Chambers; 12. L. Coenen; 13. McLellan; 14. Talviku; 15. Oliver; 16. Elzinga; 17. S. Coenen; 18. Hammal; 19. Ciabatti; 20. Mitchell.

GP: 1. Geerts; 2. Längenfelder; 3. Adamo.

WK-eindstand na 19 GP’s
1. Andrea Adamo (I), KTM, 826;
2. Jago Geerts (B), Yamaha, 759;
3. Simon Längenfelder (D), GasGas, 755;
4. Liam Everts (B), KTM, 734;
5. Lucas Coenen (B), Husqvarna, 577;
6. Kay de Wolf, Husqvarna, 573;
7. Kevin Horgmo (N), Kawasaki, 565;
8. Roan van de Moosdijk, Husqvarna, 560;
9. Thibault Benistant (F), Yamaha, 533;
10. Rick Elzinga, Yamaha, 394;
43. Ivano van Erp, Yamaha, 17;
44. Scott Smulders, Honda, 16;
59. Boris Blanken, Fantic, 5;
78. Raf Meuwissen, KTM, 1.
Jago Geerts
WK-zilver behaal je niet in je eentje, er staat een heel team achter.

Meer details over BMW R12 nineT

0
(Foto: BMW)

BMW heeft eerder dit jaar een voorproefje gegeven van de volgende generatie R nineT. Deze heet nu R12 nineT en kreeg nog weinig technische details. Nu is de motorfiets in Europa goedgekeurd, samen met een tweede versie, die eenvoudigweg R12 gaat heten.

De BMW R12 nineT combineert moderne ophanging en remmen met de traditionele luchtgekoelde boxermotor van BMW. Wat specificaties betreft, toont de typegoedkeurings-informatie van de sportievere R12 nineT dat het model met vol vermogen 107 pk levert, bij 7.000 tpm, uit zijn 1.170cc luchtgekoelde boxermotor. Dat is hetzelfde vermogen als het vorige model, zij het een fractie lager in het toerentalbereik. Het koppel piekt op 115 Nm bij 6.500 tpm, opnieuw bijna hetzelfde als de huidige generatie motorfiets, maar dit keer piekt het 500 tpm hoger.

BMW viert 100-jarig bestaan met R nineT 100 Years en R18 100 Years

Voor Europa brengt BMW ook een begrensde versie van de R12 nineT uit, met 94 pk, zodat mensen met een A2-rijbewijs deze kunnen rijden en laten begrenzen op 47 pk. Bij het behalen van het volledige rijbewijs zijn alle 94 pk’s natuurlijk weer beschikbaar. Verder biedt BMW ook een fabrieksversie fabriek aan, die al beperkt is tot 47 pk.

Het ‘andere’ model, de R12, krijgt alleen de 94 en 47 pk-versies. Het model met 94 pk bereikt zijn piek bij 6.500 tpm en heeft een maximaal koppel van 110 Nm bij 6.000 tpm. Daarentegen heeft de beperkte 47 pk-machine maximaal 5.250 tpm en haalt hij 98 Nm, waarbij hij piekt op 3.000 tpm. Alle topsnelheden van de motorfietsen zijn in lijn met hun vermogens. De BMW R12 nineT is de snelste, met een topsnelheid van 216 km/u, terwijl de versie met 94 pk 209 km/u haalt. De R12 is iets trager, met een piek van 203 km/u, terwijl de beperkte 47 pk-versies van beide motorfietsen rond de 160 km/u uitkomen.

Afmetingen

De afmetingen van de R12 nineT laten zien dat hij wat langer is dan zijn voorganger. Hij is nu namelijk 213 cm lang, terwijl de breedte van 87 cm bijna identiek is aan het huidige model. Er is ongeveer een centimeter verschil in hoogte, namelijk 107 cm. Een tweede variant met een hoogte van 111,5 cm suggereert dat een kap optioneel gaat zijn. De wielbasis van zowel de R12 als de R12 nineT is hetzelfde, namelijk 152 cm, een stijging ten opzichte van 148,6 cm voor de bestaande R nineT. De typegoedkeuring toont ook aan dat zowel de R12 als de R12 nineT hetzelfde uitlaatsysteem met twee uitlaten delen. Daarnaast zijn hun gewichten vergelijkbaar, waarbij de R12 nineT 222 kg weegt en de R12 229 kg weegt.

(foto: BMW)